Κατάληψη στο Μπίνειο

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ…

Δήμητρα, Ελένη, Βίκη, Ερατώ

Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ

Στις 14/3/22, στο Εφετείο Μυτιλήνης θα εξεταστεί η έφεση του, ισόβια καταδικασμένου Παναγιώτη Κοκκαλέλη. Ο ίδιος πριν από περίπου 3 χρόνια, στις 23/5/2019, δολοφονεί την εν διαστάση σύζυγό του, Ερατώ, δίπλα στο 2 χρονών παιδί τους, σε ένα διαμέρισμα στη Χρυσομαλλούσα της Μυτιλήνης. Μέρος της τοπικής κοινωνίας “πέφτει από τα σύννεφα”, κάνει λόγο για “καλό παιδί”, “που δεν είχε δώσει δικαιώματα”. Φυλλάδες γράφουν για “εγκλημα πάθους”, για σύζυγο “που τυφλώθηκε από τη ζήλεια”, και “οικογενειακή τραγωδία”. Φεμινιστικές συλλογικότητες καλούνται να πουν το αυτονόητο, πως ούτε το πάθος, ούτε η ζήλεια, ούτε η αγαπη πυροβολούν με καραμπίνες. Οι γυναικοκτόνοι το κάνουν και, η πανταχού παρούσα, πατριαρχική συνθήκη οπλίζει το χέρι τους, και δικαιολογεί τις πράξεις τους.

Μερικά χρόνια και δεκάδες γυναικοκτονίες αργότερα στις 2/3/22 ένα, γνωστό στην πόλη μας χρυσαυγήτικο σκουπίδι, ο Βοριάς Λεοντής, σκοτώνει τη σύντροφό του στη Θεσσαλονίκη γιατί ήθελε να τον αφήσει και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Παρά τη θλίψη και το συναίσθημα του πόνου που μας κυκλώνει για κάθε γυναίκα που δολοφονείται, δεν εκπλαγήκαμε με την ταυτότητα του γυναικοκτόνου. Όποιος ιεραρχεί τους ανθρώπους γύρω του με βάση το φύλο, το χρώμα, την εθνικότητα και ορέγεται -μικρές (οικιακές) ή μεγαλύτερες (στον δημόσιο χώρο)- δικτατορίες με τον εαυτό του στη θέση του δικτάτορα/λεβέντη/ηγεμόνα είναι ήδη με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι μυτιληνιοί σταυροφόροι φίλοι του, που περιέβαλλαν τον Βοριά με δάφνες για την “κοινωνική του συνεισφορά”.

Παρά τον δυναμικό λόγο και πρακτικές ενός ανερχόμενου φεμινιστικού/κουίρ κινήματος στον ελλαδικό χώρο, η πραγματικότητα που ζούμε μας αποδεικνύει πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Μας αποδεικνύει ακόμα πως ζούμε έναν πόλεμο, που αν και ποτέ δεν κηρύχθηκε εξακολουθεί να μαίνεται, ίσως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Γιατί πως αλλιώς μπορούμε να διαβάσουμε τις δεκάδες νεκρά και βιασμένα σώματα από άνδρες (κυρίως), που ένιωσαν πως ένα κομμάτι της εξουσίας τους απειλείται ή ζητά επιβεβαίωση εδώ και τώρα; Που αποφασίζουν να αφανίσουν κάποιο από τον τρόμο ότι θα χάσουν την κυριαρχία τους πάνω του.

Σε αυτόν τον πόλεμο δεν περιμένουμε πολλά από το κράτος ή τους θεσμούς του. Ποτέ οι μπάτσοι, οι δικαστές ή οι φυλακές τους δεν μας έκαναν να αισθανθούμε έστω και λίγο περισσότερο ασφαλείς ή δικαιωμένες. Μόνη μας επιλογή είναι να επιστρέψουμε τη βία που δεχόμαστε ως γυναίκες, σύζυγοι, ερωμένες, κόρες. Ως θηλυκότητες, κουίρ, μετανάστριες, εργάτριες.

Ως καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, ας βαδίσουμε με φροντίδα το ένα για την άλλη και με αμέριστη οργή για ότι μας θέλει να ζούμε υποταγμέν@.

Να τσακίσουμε την πατριαρχία, πριν μας τσακίσει αυτή.

ΚΑΛΟΥΜΕ:

Δευτέρα 14 Μαρτίου 9 π.μ. στα δικαστήρια Μυτιλήνης όπου θα εκδικαστεί η έφεση. Για να δηλώσουμε πως η Ερατώ δεν θα πεθάνει στις μνήμες μας και πως οι άνθρωποί της δεν είναι μόνοι. Και επειδή τίποτα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στις αίθουσες των δικαστηρίων,

Τρίτη 15 Μαρτίου 6 μ.μ. στην Πλατεία Σαπφούς, καλούμε τον κόσμο της Μυτιλήνης να ενώσει την οργή του στο δρόμο, ενάντια στην πατριαρχία και την κουλτούρα του βιασμού.

Φεμινιστική/Αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης

Anormin@

&

Αναρχοκουίρ συλλογικότητα

KΑΛΜ@

Σάββατο 5/3/2022 | 19:00 μ.μ

D.I.Y. HIP HOP/PUNK LIVE για την οικονομική ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστ(ρι)ών, στην Κατάληψη στο Μπίνειο (Φάωνος και Χ. Τρικούπη, πίσω από τον ΟΤΕ).

LINE UP:

ZEKAN ASKALARI
ΣΤΙ.ΜΕ.ΝΟ
BIG P
ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΠΥΡΗΝΑ

Στην Ερεσό της δυτικής Λέσβου, διεξάγεται, από τον Μάιο του 2021, ένας αγώνας των κατοίκων ενάντια στην συνεχιζόμενη αλλοίωση του χαρακτήρα της παραλίας του χωριού. Ως ένας από τους πιο δημοφιλής τουριστικούς προορισμούς της Λέσβου, αντιμετωπίζει αυξανόμενες πιέσεις για τη λεγόμενη “αξιοποίηση” κάθε γωνιάς γης, κυρίως μέσα από την κατασκευή νέων εξοχικών κατοικιών και τουριστικών καταλυμάτων.

Η παραλία της Ερεσού, που αποτελεί και το βασικό πόλο έλξης της περιοχής, έχει μέσα στα χρόνια μεταμορφωθεί, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό στο ανατολικό κομμάτι, όπου είναι χτισμένος και ο οικισμός. Οι κατασκευές δεν έχουν αλλάξει μόνο την εικόνα της παραλίας, αλλά έχουν συμβάλει και στη διάβρωση της ακτής, με την ανάγκη για εξεύρεση τεχνικής λύσης να κρίνεται πλέον επιτακτική. Το δυτικό κομμάτι ως πιο απομακρυσμένο από τον οικισμό, έχει καταφέρει να διατηρηθεί σε κάποιο βαθμό αναλλοίωτο, χωρίς να λείπουν φυσικά και οι εκεί παρεμβάσεις, με πιο εμφανείς τις καλοκαιρινές εγκαταστάσεις ξενοδοχειακής μονάδας πάνω στην παραλία, που έχουν αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα.

Σημαντικό εργαλείο για την υπεράσπιση του κοινόχρηστου και αναλλοίωτου χαρακτήρα του δυτικού κομματιού, είχε υπάρξει ο προηγούμενος χαρακτηρισμός της αμμώδους έκτασης ως “αιγιαλού” και “παραλίας”, κάτι που περιόριζε την οικοδόμηση μόνιμων κατασκευών και την περίφραξη της. Αυτόν τον χαρακτηρισμό ήρθε να αλλάξει, το 2012 ,το γνωστό πλέον ΦΕΚ 36, όπου επανακαθορίστηκαν τα όρια αιγιαλού και παραλίας. Από το νέο αυτό σχεδιασμό βρέθηκαν να εξαιρούνται προστασίας, δύο ιδιόκτητα οικόπεδα που εκτείνονται από το δρόμο πρόσβασης μέχρι και το σημείο του θερινού κύματος, ανοίγοντας το δρόμο για την οικοδόμησή τους, χωρίς περαιτέρω περιορισμούς. Μετά από πιέσεις μερίδας των κατοίκων Ερεσού, ο δήμος Λέσβου, προσέφυγε το 2018 στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση του εν λόγω ΦΕΚ.

Η οικοπεδοποίηση μέρους της παραλίας, ξεκινάει πίσω στο 1963 από τον τότε Δήμο Ερεσού, και τη μεταβίβαση το 1980 δύο οικοπέδων σε δύο δικηγόρους, έναντι πληρωμής για υπηρεσίες που του είχαν προσφέρει. Αυτοί οι τίτλοι ιδιοκτησίας μετά από μεταβιβάσεις και πωλήσεις φτάνουν το 2007 στα χέρια της σημερινής ιδιοκτήτριας Σταυρούλας Καραγιάννη, μέλους του Δικηγορικού Συλλόγου Λέσβου.

Το Μάιο του 2021 οι κάτοικοι πληροφορούνται μέσα από ανακοινώσεις στα τοπικά ΜΜΕ, για τον σχεδιασμό κατασκευής “Θεματικού Πάρκου”, από το δήμο, σε οικόπεδο δίπλα στις εν λόγω ιδιοκτησίες. Ο δήμος δηλαδή εμφανίζεται να αιτείται χρηματοδότησης για οικοδόμηση στην ίδια περιοχή για την οποία έχει προσφύγει στο ΣτΕ για την προστασία της (!), μια κίνηση που ουσιαστικά θα αναιρούσε τα όποια νομικά εμπόδια έθετε μέχρι στιγμής η προσφυγή στο ΣΤΕ στις “επενδυτικές” ορέξεις της ιδιοκτήτριας των εν λόγω οικοπέδων. Λίγο καιρό αργότερα, οι κάτοικοι της Ερεσού ανακαλύπτουν ότι η υπηρεσία δόμησης του δήμου Δυτικής Λέσβου, στην οποία προΐσταται άμεσα συγγενικό πρόσωπο του δημάρχου, έχει ήδη εκδώσει από το Δεκέμβριο του 2020, Προέγκριση Άδειας Δόμησης για την κατασκευή 4 τουριστικών κατοικιών και σχετικών υποδομών (πισίνα, πάρκινγκ, μπαρ-εστιατόριο), στο ένα από τα δύο οικόπεδα της ιδιώτη. Μία εξέλιξη για την οποία ο Δήμαρχος Δυτικής Λέσβου, Ταξιάρχης Βέρρος, ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε (sic).

Ο πολύμορφος δυναμικός αγώνας μερίδας των κατοίκων, με την ευρύτερη υποστήριξη που λαμβάνει, έχει καταφέρει να διατηρήσει την υπόθεση στην επιφάνεια και να μην επιτρέψει να εξαφανιστεί μέσα στις δαιδαλώδεις διαδικασίες μιας διοικητικής διευθέτησης, παρά τα κάθε λογής μικροπολιτικά συμφέροντα που ορθώνονται μπροστά τους, αλλά και τις προσωπικές και πελατειακές σχέσεις που υπάρχουν, ειδικότερα σε τόσο μικρά μέρη. Η προσήλωση που συνεχίζουν οι κάτοικοι να επιδεικνύουν, δεν έχει επιτρέψει να καμφθεί η αντίστασή τους, παρόλες τις τρικλοποδιές που συνεχίζουν να τους βάζουν κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες και φορείς. Και αυτό αντανακλάται στην καθημερινή παρουσία τους στο μπλόκο της παραλίας εδω και 3 μήνες, που έχει επιτύχει τη διακοπή των εργασιών προέγκρισης της οικοδομικής άδειας αλλά και στην ανάδειξη σειράς παρατυπιών εκ μέρους της ιδιοκτήτριας αλλά και των υπηρεσιών του δήμου, εξοπλίζοντάς τους με νέα εργαλεία.

Ο αγώνας των κατοίκων για την υπεράσπιση της παραλίας απέναντι στις βλέψεις των ¨επενδυτών” έχει ακόμα πολλά επεισόδια. Αν και ένα μέρος της τωρινής σύγκρουσης επικεντρώνεται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των εν λόγω εκτάσεων, το πραγματικό επίδικο βρίσκεται στη σύγκρουση του κοινόχρηστου και ελευθερα προσβάσιμου χαρακτήρα μιας παραλίας απέναντι σε ιδιωτικά και κρατικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Βρίσκεται απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη που αντιμετωπίζει κάθε φυσικό αγαθό ως ένα ακόμα εμπόρευμα. Εκεί που κάθε μέτρο γης πρέπει να προσγράφεται σε κάποιο ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπου μέσα από την αποτίμησή του μετατρέπεται σε ένα ακόμα προϊόν συναλλαγής και παραγωγής κέρδους στο βωμό της “ανάπτυξης”.

Έτσι, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τον αγώνα των κατοίκων της Ερεσού, ως ένα ακόμα κομμάτι του αγώνα απέναντι στην κυρίαρχη αυτή αντίληψη. Κομμάτι του ίδιου αγώνα με αυτόν για τη διάσωση των βουνών τηςΧαλκιδικής ενάντια στην ανάπτυξη των ορυχείων χρυσού, των κατοίκων των Αγράφων και των κυκλαδίτικων νήσων απέναντι στην ανάπτυξη των Βιομηχανικών Εγκαταστάσεων ΑΠΕ, των κατοίκων της Μεσοχώρας απέναντι στην εκτροπή του Αχελώου, κ.α. Δεν είναι άλλωστε πολλά χρόνια, από τότε που στην ίδια περιοχή οι κάτοικοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα σχέδια μεγάλης ιδιωτικής εταιρείας, για την εγκατάσταση ΑΠΕ Βιομηχανικής Κλίμακας, η οποία θα κατέστρεφε δια παντός τεράστιους ορεινούς όγκους της Δυτικής Λέσβου.
Μία επένδυση που εν όψιν της ηλεκτρικής διασύνδεσης του νησιού με την ηπειρωτική Ελλάδα ανασύρεται από τα επενδυτικά συρτάρια, προετοιμάζοντας μας για την επόμενη μεγάλη σύγκρουση προάσπισης του νησιού.

Ως κατοίκοι του νησιού, αισθανόμαστε την ανάγκη να στηρίξουμε και να εμπλακούμε στον αγώνα που εκτυλίσσεται για την ελευθερία της παραλίας. Γιατί θέλουμε τις παραλίες, τα δάση και τα βουνά ελεύθερα από ιδιωτικά συμφέροντα και προσβάσιμα για όλους και όλες. Γιατί ξέρουμε πως σε κάθε τέτοιο μικρό τοπικό αγώνα διακυβεύονται πολλά περισσότερα από μερικά στρέμματα γης και πως η έκβασή του έχει σημασία γιακάθε μελλοντική απόπειρα “αξιοποίησης” του φυσικού πλούτου του νησιού. Γιατί τέλος θεωρούμε την ύπαρξη της πρωτοβουλίας των κατοίκων της Ερεσού μια νίκη από μόνη της, ενάντια στις λογικές που μας θέλουν να κοιτάμε φιλήσυχα τη δουλειά μας και να αναθέτουμε τις ζωές μας σε όργανα και αρμόδιους.

Αλληλεγγύη με τον αγώνα των κατοίκων της Ερεσού.
Άμεση ακύρωση του ΦΕΚ 36 και επαναχάραξη του νέου αιγιαλού και της παραλίας.

Ενάντια στης Φύσης την Λεηλασία
Αγώνας για Γη και Ελευθερία

Κατάληψη στο Μπίνειο

Εκδήλωση, Παρασκευή 16 Ιουλίου, στις 19:00, στην κατάληψη στο Μπίνειο με θέμα:

«Το νερό δεν γνωρίζει σύνορα: Ένα ελληνοτουρκικό οικολογικό φόρουμ».

Οι τουρκικές ομάδες που θα συμμετάσχουν είναι οι εξής: Κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού στο όρος Ίντα (Kaz Dağları Kardeşliği), Αντι-κανάλι Κωνσταντινούπολης (Kanal İstanbul) Συντονισμός “Μην σκάβετε, αφήστε το” (Kazma Bırak).

Η εκδήλωση θα γίνει στα αγγλικά, ωστόσο θα υπάρξει μετάφραση.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ , ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΡΓΗ

Νομίζατε ότι θα μας κλείνατε μέσα και εμείς θα μέναμε σιωπηλές και ήσυχες. Λέγατε ότι θέλετε να μας προστατέψετε, αλλά δε νοιαστήκατε για αυτές που μπήκαν στο στόμα του λύκου. Νομίζατε ότι τα σημάδια στα σώματα μας θα ‘μέναν κρυμμένα με τις πλάτες και τις συγκαλύψεις σας. Νομίζατε ότι ο φόβος θα νικήσει το θυμό μας. Νομίζατε ότι θα κάνετε ό,τι θέλετε ανενόχλητοι. Νομίζατε ότι δε θα βρούμε η μία την άλλη… Νομίζατε. Εγκλεισμός μέσα στα σπίτια μας συντροφιά με τους κακοποιητές μας, ποινικοποίηση κάθε συναναστροφής έξω από την οικεία και την εργασία, συνεχείς απόπειρες διάλυσης κάθε κοινωνικής δομής που προτάσσει την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη- αυτή είναι η συνταγή για να μείνουμε ασφαλείς. Και σε αυτή την κρίση, η καταπίεση και η απόγνωση βρήκαν για άλλη μια φορά διέξοδο στα σώματά μας, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Τα περιστατικά έμφυλης και σεξουαλικοποιημένης βίας κατακλύζουν καθημερινά την επικαιρότητα. Η βία αυτή παίρνει πολλά πρόσωπα. 
Από την γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά -που επί ένα μήνα η ελληνική κοινωνία μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι είχε διαπραχθεί από «δικά μας παιδιά» στοχοποιούσε «κακούς ξένους», για να την παρουσιάσει τελικώς σαν ένα έγκλημα ακραίο και μεμονωμένο, λες και δεν ήταν ήδη η τρίτη γυναικοκτονία μέσα στο 2021,από τον ξυλοδαρμό και πολλαπλό βιασμό γυναίκας που εργάζεται στην καθαριότητα στα Πετράλωνα, την παρενόχληση ανήλικης στο Άργος από ομάδα αντρών και τον ξυλοδαρμό του πατέρα της όταν ο ίδιος παρενέβη, μέχρι τον θάνατο της 14χρονης Γωγώς, η οποία εξωθήθηκε σε επικίνδυνη χειρουργική επέμβαση μέσα σε μία σεξιστική και χοντροφοβική κουλτούρα και τον χλευασμό και στη συνέχεια εγκατάλειψη της Δήμητρ@ς από τη Λέσβο, που συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό της.
Σήμερα το τείχος της σιωπής μοιάζει να ραγίζει και όλο και περισσότερες φωνές φτάνουν στα αυτιά μας, ενώ κινήματα ενάντια στην έμφυλη βία βρίσκουν ευρεία κοινωνική αναγνώριση. Δεν βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Γνωρίζουμε ότι για κάθε φωνή που ακούγεται υπάρχουν εκατοντάδες άλλες που μένουν στη σιωπή. Παρακολουθούμε καθημερινά τα ΜΜΕ να μετατρέπουν τους εφιάλτες μας σε θέαμα και καταναλωτικό προϊόν, μέχρι να πάψουν να διεγείρουν οποιοδήποτε συναίσθημα. Βλέπουμε συστηματικά να αναζητείται η ευθύνη στις ίδιες τις γυναίκες και τις θηλυκότητες και σε όσα δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας έτσι την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού: μα καλά γιατί δεν έφευγε, γιατί δεν μιλούσε νωρίτερα, τι ήθελε μαζί του, γιατί δεν πρόσεχε; Την ίδια στιγμή οι βασανιστές μας ξεπλένονται ως παθιασμένοι, προδομένοι άνδρες, ήρωες τραγωδίας, καλά και νοικοκυρεμένα παιδιά, άνθρωποι του θεού. 
Εμάς πάλι, όλα αυτά μας πληγώνουν και μας εξοργίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας εκπλήσσουν. Δεν είμαστε αφελείς. Δεν αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά ως μεμονωμένα, αλλά βλέπουμε το προφανές, το συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτών: την πατριαρχία. Και πλέον δε δεχόμαστε τις κακοποιήσεις και παραβιάσεις αυτές ως πεπρωμένο μας, αλλά αντιστεκόμαστε. Στηρίζουμε η μία τ@ άλλο ενάντια στην βίαιη κανονικότητα της πατριαρχίας και κάθε άλλου συστήματος εξουσίας, οργανωνόμαστε από τα κάτω, με κάθε τρόπο, και μακριά από πρακτικές που εμπλέκουν το κράτος, τους δικαστές και τους μπάτσους του. Στεκόμαστε με αλληλεγγύη και στοργή η μία δίπλα στην άλλ@ και ενάντια σε όσα μας καταπιέζουν και μας εξοντώνουν. Το τσούξιμο από τις πληγές μας, μας φέρνει σε συνεχή ετοιμότητα για επίθεση. Είμαστε εδώ και είμαστε πολλές. Και όσες δεν είναι πια μαζί μας θρέφουν το θυμό και την οργή μας. Για όσες δεν είναι πια μαζί μας, υψώνουμε όλο και πιο δυνατά την φωνή μας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/7, ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

Φεμινιστική – αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης Anormin@

WE WILL END OUR ISOLATION, WE WILL UNLEASH OUR RAGE

You thought you could lock us up and we'd stay silent and submissive. You claimed you wanted to protect us, but you didn't care about those who were tossed to the wolves. You thought the scars on our bodies would stay masked by your good graces and deceitful gestures. You thought fear would overcome our anger. You thought you could do whatever you wanted without any interference. You thought we wouldn't find each other... You thought.Confined to our homes in the company of our abusers, criminalized for any social interactions except for those inside our homes and workplaces, constant attempts to crush every social model of self-organization and solidarity - this is the recipe for staying safe. And in this crisis, with heightened intensity, oppression and despair have once again found an outlet on our bodies. Incidents of sexual and gender based violence inundate the news every day. This violence takes many forms. 
From the femicide in Glyka Nera - which for a month greek society, unable to accept that it was committed by "one of our own", targeted "evil foreigners", and finally presented the crime as an isolated, extreme case, as if it was not already the third femicide in 2021,from the beating and repeated rape of a woman working in cleaning services in Petralona,the harassment of a young girl in Argos by a group of men and the brutal beating of her father when he intervened, the death of 14-year-old Gogo, following a dangerous surgery she was pressured into by a sexist and fatphobic culture,to the taunting and abandonment of Dimitr@ from Lesvos, which continued even after her death.
Today, cracks are forming in the the wall of silence and more and more voices are being heard, as movements against gender based violence are gaining wider recognition in society. We are in no rush to celebrate. We know that for every voice that is heard, there are hundreds of others that remain silent. 
We watch daily as the mass media turn our nightmares into sensational spectacles to be consumed, until they cease to arouse any emotion. We systematically see the blame being placed on women and those who do not conform to gender norms, thus perpetuating and legitimizing gender based violence and rape culture: well, why didn't she leave, why didn't she speak up earlier, what did she want with him anyway, why wasn't she more careful? At the same time, our abusers are whitewashed as passion-driven, tragedy befallen, betrayed, good and decent men, men of God. 
We are hurt and angered, but in no way surprised. We are not naive. We do not treat these incidents as isolated, and we see the obvious link between them: the patriarchy. And we no longer accept these abuses and violations as our destiny, and we resist. We support each other against the violent normality of the patriarchy and every other system of power, we organize from the bottom up, with every means, but outside the systems of the state, its judges and prosecutors, and its police. We stand in solidarity and with affection for each other, and against all that oppresses and seeks to eliminate us. The sting of our open wounds ensures that we are in a state of constant readiness to fight. We are here and we are many. And those who are no longer with us feed our anger and rage. For those who are no longer with us, we raise our voices ever louder.

DEMO THURSDAY 8/7, 18:30 IN SAPPHO SQUARE

Feminist – anti-sexist collective Mytilene – Anormin@

Παρατηρώντας την πορεία των γεγονότων έτσι όπως συνέβησαν από την περίοδο του lockdown μέχρι και την φωτιά στο ΚΥΤ της Μόριας, δεν εκπλήσσει κανέναν το αποτέλεσμα όλων αυτών που βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες στο νησί της Λέσβου. Η καραντίνα ήρθε την χρονική περίοδο της αποτυχημένης απόπειρας δημιουργίας κλειστής δομής στην Καράβα, της απόρριψης των αιτήσεων ασύλου και των αλλεπάλληλων επαναπροωθήσεων μεταναστών/τριών από το λιμενικό.  Παρόλα αυτά από την αρχή της καραντίνας η τακτική της κυβέρνησης παρέμενε η ίδια, με την επίμονη προσπάθεια δημιουργίας κλειστών δομών, την αποτυχημένη απόπειρα κατασκευής τους και την άτακτη φυγή των δυνάμεων καταστολής στα τέλη Φεβρουαρίου.

Όλο το διάστημα της καραντίνας οι μετανάστες/τριες στερήθηκαν και τα ελάχιστα δικαιώματα, τα οποία είχαν, αφού είδαν τη ζωή τους να υποτιμάται βίαια ακόμα μια φορά. Όσοι διέμεναν στα ΚΥΤ συνέχιζαν να στοιβάζονται σε ακατάλληλες δομές, χωρίς παρουσία ειδικευμένου ιατρικού προσωπικού και χωρίς κανένα ίχνος υγειονομικής περίθαλψης.

Στην δυστοπική αυτή πραγματικότητα ενός καθεστώτος αποκλεισμού και φόβου, το Μπίνειο στάθηκε αλληλέγγυο σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι εκτοπισμένοι από την χώρα τους, ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο για να μπορέσουν να ζήσουν. Το πλέον σημαντικό εγχείρημα της κατάληψης, το οποίο δημιουργήθηκε  εν καιρώ της πανδημίας, είναι το Δίκτυο  Αλληλοβοήθειας Λέσβου (Lesvos Mutual Aid Network). Το Network είναι μία αναρχική-αυτοοργανωμένη ομάδα η οποία από την αρχή της δράσης της έχει ως στόχο την στήριξη ατόμων που βρίσκονται σε ανάγκη.

Στις αρχές Σεπτέμβρη με την εμφάνιση των πρώτων κρουσμάτων στο ΚΥΤ της Μόριας η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η δομή θα τεθεί σε καθεστώς «υγειονομικού αποκλεισμού», δηλαδή απόλυτης απομόνωσης. Πιο συγκεκριμένα το Υπουργείο Μετανάστευσης εφάρμοσε το σχέδιο «ΑΓΝΟΔΙΚΗ», το οποίο θέτει σε ισχυρά μέτρα περιορισμού μετακίνησης των ανθρώπων που διαμένουν σε όλα τα ΚΥΤ και τις δομές σε όλη τη χώρα. Η ανακοίνωση αυτή έφερε σε απόγνωση τους ανθρώπους που ήδη ζούσαν σαν έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντιδρώντας άμεσα για τις εξευτελιστικές συνθήκες στις οποίες θα τίθεντο σε καραντίνα, όσοι και όσες είχαν προσβληθεί από τον ιό. Το αποκορύφωμα σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση υπήρξε η φωτιά στην Μόρια. Η φωτιά δεν προκάλεσε έκπληξη στους ανθρώπους που ζούνε και δραστηριοποιούνται στο νησί της Λέσβου. Αντίθετα θεωρήθηκε λογικό επόμενο της αθλιότητας του κέντρου κράτησης.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ακραία εμφάνιση μιας κατασταλτικής πολιτικής  από πλευράς της κυβέρνησης η οποία έθεσε την Λέσβο για τέσσερις μήνες σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, φέρνοντας  ενισχύσεις ΜΑΤ και στρατού από όλη την επικράτεια. Έντονη ήταν όμως και η παρακρατική δράση από κατοίκους του νησιού οι οποίοι με την συγκατάθεση και την υποστήριξη της  τοπικής αυτό διοίκησης, στήνανε μπλόκα ενάντια στους μετανάστες που βρέθηκαν στο δρόμο. 

Πέρα από τις δράσεις του δικτύου αλληλοβοήθειας που ξεκινάνε από τα τέλη Απριλίου, τα άτομα και οι συλλογικότητες που στεγάζονται πολιτικά στην Κατάληψη στο Μπίνειο  δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν θέση  στην άνιση μάχη κατά των μεταναστών/τριών. Αρχικά με την άμεση ανταπόκριση του No Border Kitchen με τη  διανομή φαγητού, νερού και ειδών πρώτης ανάγκης και μετέπειτα με την συμμετοχή στο κοινό κάλεσμα για την διεξαγωγή πορείας αλληλεγγύης την Παρασκευή 11/9  που έγινε από συλλογικότητες του νησιού.

Σε αυτήν την πορεία φάνηκαν οι διαθέσεις της κυβέρνησης όσον αφορά την αντιμετώπιση οποιασδήποτε δράσης  αντιτασσόταν του πατριωτικού αφηγήματος. Αφήγημα το οποίο έχει ως θεωρητικό πυλώνα τα ιδεολογήματα του εθνικισμού και του σωβινισμού,  ικανά για να δημιουργήσουν ένα συμπαγές σύνολο οπαδών ενάντια στην απειλή αλλοτρίωσης της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας της χώρας.

 Πιο συγκεκριμένα  από την μία πλευρά υπήρχαν συντονισμένα μπλόκα, που είχαν οργανωθεί από ακροδεξιές ομάδες με τις ευχές της τοπικής αυτοδιοίκησης και δεν ενοχλήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής. Από την άλλη, όμως, υπήρχε άγρια καταστολή στην πορεία αλληλεγγύης στους/στις μετανάστριες/ες , ασχέτως αν δεν υπήρχε κανένα ίχνος πρόκλησης από το σώμα της πορείας.

Τα ΜΑΤ, λυσσασμένα εξαρχής, επιτέθηκαν χωρίς καμία προειδοποίηση αρχικά με δακρυγόνα και κρότου λάμψης και στην συνέχεια με γκλοπ, χέρια, πόδια και ότι άλλο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να σπάσει όσο πιο γρήγορα το σώμα της πορείας. Ταυτόχρονα υπήρχε και έντονη κινητικότητα  φασιστών και ακροδεξιών στοιχείων κρυμμένων  στους γύρω δρόμους  και τα στενά της πόλης, οι οποίοι  με την γνωστή τακτική της ρουφανιάς δρούσαν σε άριστη συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής ενάντια στους αλληλέγγυους και αλληλέγγυες. Η βραδιά  έκλεισε με 9 προσαγωγές ατόμων, κάποιες εξ’ αυτών βίαιες.   Τα άτομα αυτά  τελικά αφέθηκαν ελεύθερα, κατόπιν παρεμβάσεως αλληλέγγυων δικηγόρων.

Σε αυτό το κλίμα μισανθρωπισμού και ακροδεξιάς ρητορικής θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για όσο χρειαστεί ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την κρατική καταστολή και τις πολιτικές θανάτου. Δείχνοντας πάντα την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε όλα τα καταπιεσμένα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. απαιτούμε χαρτιά και ελεύθερη μετακίνηση για όλους και όλες και καμία δομή ανοιχτή ή κλειστή ποτέ και πουθενά.

Κατάληψη στο Μπίνειο

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΙ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ

Την ώρα που οι ξενοφοβικές επιθέσεις, τα face control και οι εμπρησμοί τείνουν να γινουν η κανονικότητα στο νησί της Λέσβου, η παρουσία δυνάμεων καταστολής και η στρατιωτικοποίηση των συνόρων στο νησί συνεχίζει να εντείνεται. Στο στόχαστρο βρίσκονται μετανάστες, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ και όποιος άλλος διαφωνεί, ως υπαίτιοι για την υποβάθμιση της καθημερινής ζωής. Πραγματικός υπαίτιος για αυτήν την υποβάθμιση είναι το κράτος και το κεφάλαιο που γεννούν τον πόλεμο, τον θάνατο και τον εθνικισμό. Απέναντι στην φασιστική απειλή, την αστυνομία και τα ΜΜΕ που προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν ένα κλίμα φόβου κι επιχειρούν να καταστείλουν κάθε αντίδραση, κατεβαίνουμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε αυτά που θεωρούμε ως αυτονόητα

• Ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη μετακίνηση
• Κλείσιμο όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης
• Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 14.3.20, 18:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Κατάληψη στο Μπίνειο

Το Σάββατο 15 Φλεβάρη στις 18:00 στην Κατάληψη στο Μπίνειο

Αφίσα που συνυπογράφουν 20 καταλήψεις από τον ελλαδικό χώρο, μεταξύ των οποίων και η κατάληψη στο Μπίνειο.