Κατάληψη στο Μπίνειο

Μπάτσοι, κράτος και αφεντικά δολοφονούν και πάλι…..

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2024 βασανίζεται μέχρι θανάτου στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, 37 ετών από το Πακιστάν, στην αίθουσα προσωρινής κράτησης, στην οποία όλως τυχαίως μάλιστα δεν υπήρχαν κάμερες. Λίγες μέρες μετά από αυτή τη  δολοφονία, 29χρονος μετανάστης βρίσκεται απαγχονισμένος μέσα στο κελί του στο Α.Τ. Ομόνοιας. Στα συγκεκριμένα Α.Τ., όπως και σε άλλα ανά τον ελλαδικό χώρο, έχουν συμβεί επανειλημμένα βασανισμοί και δολοφονίες ατόμων με αμιγώς ρατσιστικά κίνητρα. Αυτό που δείχνουν οι φωτογραφίες με το διαλυμένο σώμα του Ασίκ δεν είναι μεμονωμένο γεγονός αλλά καθεστώς. 

Ο σαδισμός της εξουσίας συνεχίζει να δολοφονεί εντός και εκτός Α.Τ., μέσα σε κέντρα κράτησης μεταναστών, στο Αιγαίο, στον φράχτη του Έβρου. Στο στόχαστρο είμαστε όλα μας, ωστόσο η βία είναι πάντα ανάλογη με την εθνικότητα και το ταξικό προφίλ του εκάστοτε ατόμου. Κύρια θύματα μετανάστες, ρομά, τοξικοεξαρτημένοι, λοατκι και οποιοδήποτε άτομο ανήκει στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Ζωές οι οποίες θεωρούνται οριακά μηδαμινής αξίας, αρά και η δολοφονία τους κοινωνικά νομιμοποιημένη.

Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο ορίζει τους όρους ζωής μας και γεννά κάθε σχέση καταπιεστικής φύσεως, χρησιμοποιώντας ως μέσα επιβολής τα λεγόμενα «σώματα ασφαλείας» (μπάτσους, λιμενικούς, στρατό),  τα οποία στην πραγματικότητα είναι ένα οργανωμένο σώμα δολοφόνων. Φυσικοί αυτουργοί αυτοί και ηθικός αυτουργός το κράτος, το οποίο δολοφονεί διαρκώς, είτε με κλειστές κάμερες, είτε αλλοιώνοντας στοιχεία, προσπαθώντας να συγκαλύψει τις δολοφονίες. Άλλωστε ο διαχρονικός αυτων, στους οποίους παραχωρείται από τους εκάστοτε εξουσιαστές το μονοπώλιο της βίας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την προστασία κράτους και κεφαλαίου. Δουλειά τους είναι να διατηρούν το status quo και την εκμετάλλευση, να ποδοπατούν κοινωνικές αντιστάσεις, να επιτίθενται σε πορείες και απεργίες, να πουλάνε εξουσία, να εξουδετερώνουν όσους η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας έχει αναγάγει σε «κοινωνικό περιθώριο»,  ακόμη και να στραφεί με τα όπλα ενάντια στον κόσμο που εξεγείρεται απέναντι σε μια ζωή δούλου, απέναντι στον κόσμο που θέλει να πάψει να είναι αόρατος. 

Εμείς σαν αντιεξουσιαστές/στριες δηλώνουμε αλληλέγγυοι/ες σε όλα τα καταπιεσμένα, εκμεταλλευόμενα άτομα, μέσα από κοινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ώσπου να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας που γεννά ανισότητα, βαρβαρότητα, εξαθλίωση και απανθρωποποίηση. Επιλέγουμε να σχηματίσουμε συλλογικές σχέσεις, που προάγουν την ισότητα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, στη βάση μίας επαναστατικής προοπτικής.

ΚΑΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΜΠΑΤΣΟΥ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ 

ΕΜΠΡΟΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

              Πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική δολοφονία του Καμραν Ασικ

Continue Reading »

Dead Calm: Killing in the Med?

This week Provolone teams up with the Open Assembly Against Border Violence Lesvos to screen “Dead Calm: Killing in the Med?”

“Dead Calm”, a new documentary from the BBC, features the survivors of the Hellenic Coast Guard, the killers on our doorstep. Focussing on the Pylos massacre, the documentary places the blame on the systematic pushbacks that happen from the Aegean islands and at sea, which three years ago led to the murder by drowning of Sidy Keita and Didier Martial Kouamou Nana off the coast of Samos.

The practice of pushbacks has long been an open secret on our island. We see it in the unmarked cars that drive through coastal villages in the dead of night, the routine harassment of people trying to reach the newly landed, the clothes and luggage left behind by people who are here one moment and inexplicably in Turkey the next. Where once the islanders told stories to the world’s press of how they responded with solidarity to the people arriving on these shores, we now live in the midst of an eery silence, in a small community in which we don’t know which of our neighbours is a murderer.

The electoral instrumentalisation of migration by various European governments, accompanied by the attempt to convince us that people seeking simply to live constitute an “assymetric threat” to European values, has led to the naturalisation of death at sea. The UK’s endless promise to “stop the boats” can be delivered only by the Aegean’s faceless executioners, acting on behalf of all European states and acknowledged by none. Fascist Prime Minister Meloni claims the war on migration is “an epochal battle for Italy and Europe”. Meanwhile Le Pen’s far-right Rassemblement National party narrowly missed out on French government due to a preventive devil’s pact between Left and Centre. Their intention to limit the freedoms of dual nationals and “French of foreign origin” is a reminder that those of us whose “blood” can’t be ancestrally traced to the “soil” on which we live are thought of as a Trojan Horse, the next target among the many enemies within.

We at the Open Assembly Against Border Violence Lesvos are clear: migrant solidarity is the frontline in the fight against Europe’s lurch towards fascism. Racism has normalised that trajectory, giving people permission to look away. In “Dead Calm” we see the Hellenic Coast Guard hide its hand behind a brutal racist lie, that “migrants travelling in the Aegean Sea very often abandon their children” because “they don’t seem to have the same affection” for them as “we” do. That logic is echoed later by a pair of wealthy globetrotting Europeans who, sailing in the region, justify their failure to respond to the Pylos shipwreck by telling us (without shame) that “if it’s refugees coming from Africa, they are in the water fighting for their lives, so they will take over the boat.” “Dead Calm” is a reminder of the cost of our losses. Lesvos is an epicentre of a continental ethnic cleansing: they want their countries White, and then they want them Right. If we want to resist this, first we have to see it. Few are better placed to do so, here at the borders, than us.

Lesvos, July 2024

Dead Calm: Killing in the Med?
(Θανάσιμη Ηρεμία: Δολοφονώντας στη Μεσόγειο;)

Αυτή την εβδομάδα η Ομάδα Provolone συνεργάζεται με την Ανοιχτή Συνέλευση της Λέσβου ενάντια στη Συνοριακή Βία για να προβάλει την ταινία «Dead Calm: Killing in the Med? (Θανάσιμη Ηρεμία: Δολοφονώντας στη Μεσόγειο;)»

Το «Dead Calm (Θανάσιμη Ηρεμία)», ένα νέο ντοκιμαντέρ του BBC, παρουσιάζει αυτούς που επέζησαν από το Λιμενικό Σώμα, από τους δολοφόνους στο κατώφλι μας. Με επίκεντρο το μακελειό της Πύλου, το ντοκιμαντέρ αποδίδει την ευθύνη στις συστηματικές επαναπροωθήσεις που συμβαίνουν στα νησιά του Αιγαίου και στη θάλασσα, οι οποίες πριν από τρία χρόνια οδήγησαν στο δολοφονικό πνιγμό των Sidy Keita και Didier Martial Kouamou Nana στα ανοιχτά της Σάμου.

Η πρακτική των pushbacks αποτελεί εδώ και καιρό ένα κοινό μυστικό στο νησί μας. Βλέπουμε τις επαναπροωθήσεις στ’ αυτοκίνητα χωρίς διακριτικά που διασχίζουν τα παραθαλάσσια χωριά μέσα στη νύχτα, στη συνηθισμένη παρενόχληση των ανθρώπων που προσπαθούν να φτάσουν στους/στις νεοαφιχθέντες/είσες, στα ρούχα και τις αποσκευές που αφήνουν πίσω τους άνθρωποι που τη μια στιγμή βρίσκονται εδώ και την άλλη ανεξήγητα στην Τουρκία. Εκεί που κάποτε οι νησιώτες διηγούνταν στον παγκόσμιο Τύπο ιστορίες για το πώς ανταποκρίθηκαν με αλληλεγγύη στους ανθρώπους που έφταναν σε αυτές τις ακτές, τώρα ζούμε εν μέσω μιας ανατριχιαστικής σιωπής, σε μια μικρή κοινότητα όπου δεν ξέρουμε ποιος από τους γείτονές μας είναι δολοφόνος.

Η εκλογική εργαλειοποίηση της μετανάστευσης από διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που συνοδεύεται από την προσπάθεια να μας πείσουν ότι αυτοί οι άνθρωποι, που αναζητούν απλώς να ζήσουν, αποτελούν “ασύμμετρη απειλή” για τις ευρωπαϊκές αξίες, έχει οδηγήσει στη φυσικοποίηση του θανάτου στη θάλασσα. Η ατέρμονη υπόσχεση του Ηνωμένου Βασιλείου να “σταματήσει τις βάρκες” μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από τους απρόσωπους δήμιους του Αιγαίου, που ενεργούν εκ μέρους όλων των ευρωπαϊκών κρατών και δεν αναγνωρίζονται από κανένα. Η φασίστρια πρωθυπουργός Μελόνι ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος εναντίον της μετανάστευσης είναι “μια κοσμοϊστορική μάχη για την Ιταλία και την Ευρώπη”. Στο μεταξύ, το ακροδεξιό κόμμα της Λε Πεν Rassemblement National (Εθνικός Συναγερμός) έχασε την τελευταία στιγμή τη γαλλική διακυβέρνηση λόγω μιας προληπτικής “ανίερης συμφωνίας” μεταξύ της Αριστεράς και του Κέντρου. Η πρόθεσή τους να περιορίσουν τις ελευθερίες των ανθρώπωνμε διπλή υπηκοότητα και των “Γάλλων ξένης καταγωγής” είναι μια υπενθύμιση ότι όσοι κι όσες από εμάς δεν έχουμε προγονικό “αίμα”, που συνδέεται με το “έδαφος” στο οποίο ζούμε, θεωρούμαστε ένας Δούρειος Ίππος, ο επόμενος στόχος ανάμεσα στους πολλούς εχθρούς.

Εμείς, στην Ανοιχτή Συνέλευση της Λέσβου ενάντια στη Συνοριακή Βία, είμαστε ξεκάθαροι και ξεκάθαρες: η αλληλεγγύη στις μετανάστριες και τους μετανάστες έχει πρώτιστη σημασία στον αγώνα ενάντια στη φασιστικοποίηση της Ευρώπης. Ο ρατσισμός έχει κανονικοποιήσει αυτή την πορεία, επιτρέποντας στον κόσμο να εθελοτυφλεί. Στο «Dead Calm» βλέπουμε το Λιμενικό Σώμα να “νίπτει τας χείρας του” πίσω από ένα ωμό ρατσιστικό ψέμα, ότι «οι μετανάστες που ταξιδεύουν στο Αιγαίο πολύ συχνά εγκαταλείπουν τα παιδιά τους» επειδή «δε φαίνεται να έχουν την ίδια στοργή γι’ αυτά» όπως «εμείς». Αυτή η λογική αντανακλάται αργότερα από ένα ζευγάρι πλούσιων Ευρωπαίων που κάνουν το γύρο του κόσμου με το σκάφος τους και που, πλέοντας στην περιοχή του ναυαγίου της Πύλου, δικαιολογούν την αποτυχία τους να αντιδράσουν σε αυτό, λέγοντάς μας (χωρίς ντροπή) ότι «αν πρόκειται για πρόσφυγες που έρχονται από την Αφρική, εφόσον βρίσκονται στο νερό και παλεύουν για τη ζωή τους, τότε θα καταλάβουν το σκάφος». Η «Θανάσιμη Ηρεμία» είναι μια υπενθύμιση του κόστους των απωλειών μας. Η Λέσβος είναι το επίκεντρο μιας εθνοκάθαρσης που διαπράττουν τα κράτη της Ευρωπαϊκής ηπείρου: θέλουν τις χώρες τους Λευκές και μετά τις θέλουν Δεξιές. Αν θέλουμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτό, πρέπει πρώτα να το δούμε. Λίγοι είναι σε θέση να το δουν καλύτερα από εμάς που ζούμε στα νησιά του Αιγαίου, δίπλα στα σύνορα.

Λέσβος, Ιούλιος 2024

Η εκκένωση των ζιζανίων και γιατί μας αφορά

Τον τελευταίο καιρό καταλήψεις και ελεύθεροι χώροι απειλούνται όλο και πιο έντονα. Ένας από τους ελάχιστους τέτοιους χώρους στο νησί είναι η κατάληψη στο Μπίνειο, που μετρά 18 χρόνια ζωής. Στη Λέσβο βλέπουμε ολοένα και περισσότερο τα μέρη που μπορούμε να ζούμε με τους όρους που επιθυμούμε να ιδιωτικοποιούνται, να εκκενώνονται και να νεκρώνουν. Βουνά μετατρέπονται σε αιολικά πάρκα, παραλίες σε τουριστικά θέρετρα, πλατείες σε τραπεζοκαθίσματα. Όλα στο βωμό της «ανάπτυξης» και των επενδύσεων. Όσα τολμάμε να υπερασπιζόμαστε τις τελευταίες ανάσες ελευθερίας σε μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα και τη φύση ερχόμαστε αντιμέτωπα με την καταστολή.

Ανοίγοντας ένα κτήριο, επιτελούμε πολλά περισσότερα από το σπάσιμο, απλά, μιας κλειδαριάς. Οι καταλήψεις στεγάζουν πρακτικές που δε χωράνε πουθενά αλλού. Στεγάζουν πολιτικές συλλογικότητες, δομημένες στη βάση της αδιαμεσολάβητης, οριζόντιας οργάνωσης, ενεργές στα κινήματα της πόλης: ταξικά, αντιρατσιστικά, αντιεθνικά, ενάντια στις έμφυλες καταπιέσεις, ενάντια στην ολοένα αυξανόμενη κρατική καταστολή. Αποτελούν καταφύγια και δομές ένταξης (κινηματικά και κοινωνικά) των προσφύγων/ισσών που παραμένουν επ’αόριστον παγιδευμένοι χωρίς χαρτιά, αφού πρώτα έχουν καταφέρει να γλυτώσουν από τους δολοφόνους της Frontex, του λιμενικού και των μπάτσων στα σύνορα του Έβρου και τα νερά της Μεσογείου. Στεγάζουν δομές αυτομόρφωσης και ανταλλαγής γνώσεων και δεξιοτήτων, μακριά από το αυστηρό δίπολο δασκάλου-μαθητη, δομές αλληλοβοήθειας, για τα άτομα που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε φαγητό και ρούχα.

Είναι προφανές πως τα καταληψιακά εγχειρήματα δεν ταιριάζουν με τους πολεοδομικούς σχεδιασμούς για ένα εξευγενισμένο (gentrified) και πλήρως τουριστικοποιημένο κέντρο, και ως εκ τούτου πρέπει να εκτοπιστούν, παρέα με όσα αδυνατούν να συνεχίσουν να πληρώνουν τα εξωφρενικά ενοίκια. Άλλωστε στεγάζουν και εμάς τα ίδια, αφού αρνούμαστε να συμμετέχουμε στην καταναγκαστική καπιταλιστική πραγματικότητα που μας επιβάλλει να σαπίζουμε στη δουλειά για να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση μας στα βασικά μέσα επιβίωσης. Γι αυτό και οι καταλήψεις, συν όλων των άλλων, αποτελούν ανάχωμα ενάντια στη διαδικασία αυτή που μας θέλει να μετακομίζουμε κάθε δύο χρόνια όπου μας ξερνάει ο κρατικός σχεδιασμός.

Μέσα στις καταλήψεις έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε και να κοινωνικοποιούμαστε πέρα από τους στενά προσδιορισμένους έμφυλους ρόλους, ξεπερνώντας στην πράξη τις καταπιέσεις που αυτοί παράγουν, και πέρα από την ανάγκη εμπορευματικής ανταλλαγής και τους αποκλεισμούς που αυτή γεννά. Χτίζουμε σχέσεις φροντίδας και συντροφικότητας με άτομα ανεξαρτήτως φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας, αντιπαρατιθέμενοι συλλογικά στην εξουσιαστική, πατριαρχική, ιεραρχημένη και ανταγωνιστική πραγματικότητα.

Για να το πούμε απλά, μέσα στις καταλήψεις ζουν και αναπνέουν οι κοινότητες μας, και ταυτόχρονα γεννιέται, παίρνει μορφή και εξελίσσεται η πολύμορφη πάλη μας ενάντια σε κάθε έκφανση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ο αγώνας μας για την αποδόμηση αυτού του συστήματος μέσω της συμμετοχής σε ανταγωνιστικά- κοινωνικά κινήματα και της δημιουργίας στο παρόν ό,τι κοντινότερου στην κοινωνία που οραματιζόμαστε.

Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία της εδαφικοποίησης των κοινοτήτων και των αγώνων μας. Γι αυτό και στα πλαίσια του δόγματος καταστολής οποιασδήποτε πρακτικής επιτίθεται στην κρατική κυριαρχία, βάζει στο στόχαστρο και κάθε καταληψιακό εγχείρημα. Τους τελευταίους μήνες το κράτος με τα τσιράκια του έχουν προβεί στη 5η εκκένωση και εντέλει στην κατεδάφιση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου, στη δεύτερη εκκένωση του Κοινωνικού Κέντρου Ζιζάνια, στην πέμπτη εκκένωση του Αναρχικού Στεκιού Utopia A.D στην Κομοτηνή, στη δεύτερη εκκένωση του λόφου Καστέλι στα Χανιά, στην εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής του ΑΠΘ, στην εκκένωση της κατάληψης στέγης Αδιέξοδο στην Κυψέλη, στην επίθεση στο παράρτημα στην Πάτρα, στη στοχοποίηση και τις βίαιες συλλήψεις ατόμων από τη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών, σε απόπειρες τρομοκράτησης με προσαγωγές και έντονη παρουσία μπάτσων στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26, στην εκκένωση της κατάληψης αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή αντίσταση στη Νομική, στην επίθεση στην κατάληψη της Νομικής με τις 28 συλλήψεις και την απόπειρα απέλασης 9 συντρόφων από χώρες της Ε.Ε, στο πλιάτσικο στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής, καθώς και στην ένοπλη ληστεία του Κατειλημμένου Εξωστρεφή.

Σαφώς και δεν έχουμε μείνει αδρανείς/α και δεν έχουμε αφήσει αναπάντητη καμία από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις και εκκενώσεις των κινηματικών χώρων. Από τις ανακαταλήψεις των Ζιζανίων, της Κατάληψης Άνω-Κάτω Πατησίων, του Στεκιού Καλιαρντών στη Νομική και του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου μέχρι την Κρήτη και τις ανακαταλήψεις των κτηρίων στο λόφο Καστέλι και της κατάληψης του Ευαγγελισμού, υποσχόμαστε στο κράτος, τους εργολάβους και τους μπράβους τους πως θα μας βρίσκουν συνεχώς απέναντί τους.

Είτε λοιπόν πρόκειται για άστεγα άτομα σε αναζήτηση προσωρινής στέγης, είτε εργάτ(ρι)ες ή φοιτήτ(ρι)ες, που διακόπτουν την ατέρμονη παραγωγή εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης αντίστοιχα, είτε άτομα με διαφορετικές αφετηρίες και την κοινή επιθυμία να στεγάσουν συλλογικά τις ζωές και τους αγώνες τους και να καλλιεργήσουν το έδαφος για τη συνδιαμόρφωση ριζοσπαστικών ιδεών, οι καταλήψεις αποτελούν πρόβλημα για το κεφάλαιο και το κράτος.

Οι καταλήψεις δίνουν στέγη στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, στην απέχθειά μας για αυτόν τον κόσμο, στην αγάπη μας για τους ανθρώπους μας, στην έκφραση της δημιουργικότητας μας ελεύθερα και με τους δικούς μας όρους, στον έρωτα που νιώθουμε το ένα για το άλλο και για τη ζωή που ξεγλιστράει μέσα απ’τά χέρια μας σε κάθε εργατοώρα και κάθε αγχωμένο πρωινό και για όλα αυτά δε θα σταματήσουμε να λέμε:

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΑΝΤΟΥ

10,100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Καταλήψεις, Στέκια, Συλλογικότητες

Continue Reading »