Κατάληψη στο Μπίνειο

Η εκκένωση των ζιζανίων και γιατί μας αφορά

Τον τελευταίο καιρό καταλήψεις και ελεύθεροι χώροι απειλούνται όλο και πιο έντονα. Ένας από τους ελάχιστους τέτοιους χώρους στο νησί είναι η κατάληψη στο Μπίνειο, που μετρά 18 χρόνια ζωής. Στη Λέσβο βλέπουμε ολοένα και περισσότερο τα μέρη που μπορούμε να ζούμε με τους όρους που επιθυμούμε να ιδιωτικοποιούνται, να εκκενώνονται και να νεκρώνουν. Βουνά μετατρέπονται σε αιολικά πάρκα, παραλίες σε τουριστικά θέρετρα, πλατείες σε τραπεζοκαθίσματα. Όλα στο βωμό της «ανάπτυξης» και των επενδύσεων. Όσα τολμάμε να υπερασπιζόμαστε τις τελευταίες ανάσες ελευθερίας σε μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα και τη φύση ερχόμαστε αντιμέτωπα με την καταστολή.

Ανοίγοντας ένα κτήριο, επιτελούμε πολλά περισσότερα από το σπάσιμο, απλά, μιας κλειδαριάς. Οι καταλήψεις στεγάζουν πρακτικές που δε χωράνε πουθενά αλλού. Στεγάζουν πολιτικές συλλογικότητες, δομημένες στη βάση της αδιαμεσολάβητης, οριζόντιας οργάνωσης, ενεργές στα κινήματα της πόλης: ταξικά, αντιρατσιστικά, αντιεθνικά, ενάντια στις έμφυλες καταπιέσεις, ενάντια στην ολοένα αυξανόμενη κρατική καταστολή. Αποτελούν καταφύγια και δομές ένταξης (κινηματικά και κοινωνικά) των προσφύγων/ισσών που παραμένουν επ’αόριστον παγιδευμένοι χωρίς χαρτιά, αφού πρώτα έχουν καταφέρει να γλυτώσουν από τους δολοφόνους της Frontex, του λιμενικού και των μπάτσων στα σύνορα του Έβρου και τα νερά της Μεσογείου. Στεγάζουν δομές αυτομόρφωσης και ανταλλαγής γνώσεων και δεξιοτήτων, μακριά από το αυστηρό δίπολο δασκάλου-μαθητη, δομές αλληλοβοήθειας, για τα άτομα που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε φαγητό και ρούχα.

Είναι προφανές πως τα καταληψιακά εγχειρήματα δεν ταιριάζουν με τους πολεοδομικούς σχεδιασμούς για ένα εξευγενισμένο (gentrified) και πλήρως τουριστικοποιημένο κέντρο, και ως εκ τούτου πρέπει να εκτοπιστούν, παρέα με όσα αδυνατούν να συνεχίσουν να πληρώνουν τα εξωφρενικά ενοίκια. Άλλωστε στεγάζουν και εμάς τα ίδια, αφού αρνούμαστε να συμμετέχουμε στην καταναγκαστική καπιταλιστική πραγματικότητα που μας επιβάλλει να σαπίζουμε στη δουλειά για να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση μας στα βασικά μέσα επιβίωσης. Γι αυτό και οι καταλήψεις, συν όλων των άλλων, αποτελούν ανάχωμα ενάντια στη διαδικασία αυτή που μας θέλει να μετακομίζουμε κάθε δύο χρόνια όπου μας ξερνάει ο κρατικός σχεδιασμός.

Μέσα στις καταλήψεις έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε και να κοινωνικοποιούμαστε πέρα από τους στενά προσδιορισμένους έμφυλους ρόλους, ξεπερνώντας στην πράξη τις καταπιέσεις που αυτοί παράγουν, και πέρα από την ανάγκη εμπορευματικής ανταλλαγής και τους αποκλεισμούς που αυτή γεννά. Χτίζουμε σχέσεις φροντίδας και συντροφικότητας με άτομα ανεξαρτήτως φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας, αντιπαρατιθέμενοι συλλογικά στην εξουσιαστική, πατριαρχική, ιεραρχημένη και ανταγωνιστική πραγματικότητα.

Για να το πούμε απλά, μέσα στις καταλήψεις ζουν και αναπνέουν οι κοινότητες μας, και ταυτόχρονα γεννιέται, παίρνει μορφή και εξελίσσεται η πολύμορφη πάλη μας ενάντια σε κάθε έκφανση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ο αγώνας μας για την αποδόμηση αυτού του συστήματος μέσω της συμμετοχής σε ανταγωνιστικά- κοινωνικά κινήματα και της δημιουργίας στο παρόν ό,τι κοντινότερου στην κοινωνία που οραματιζόμαστε.

Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία της εδαφικοποίησης των κοινοτήτων και των αγώνων μας. Γι αυτό και στα πλαίσια του δόγματος καταστολής οποιασδήποτε πρακτικής επιτίθεται στην κρατική κυριαρχία, βάζει στο στόχαστρο και κάθε καταληψιακό εγχείρημα. Τους τελευταίους μήνες το κράτος με τα τσιράκια του έχουν προβεί στη 5η εκκένωση και εντέλει στην κατεδάφιση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου, στη δεύτερη εκκένωση του Κοινωνικού Κέντρου Ζιζάνια, στην πέμπτη εκκένωση του Αναρχικού Στεκιού Utopia A.D στην Κομοτηνή, στη δεύτερη εκκένωση του λόφου Καστέλι στα Χανιά, στην εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής του ΑΠΘ, στην εκκένωση της κατάληψης στέγης Αδιέξοδο στην Κυψέλη, στην επίθεση στο παράρτημα στην Πάτρα, στη στοχοποίηση και τις βίαιες συλλήψεις ατόμων από τη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών, σε απόπειρες τρομοκράτησης με προσαγωγές και έντονη παρουσία μπάτσων στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26, στην εκκένωση της κατάληψης αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή αντίσταση στη Νομική, στην επίθεση στην κατάληψη της Νομικής με τις 28 συλλήψεις και την απόπειρα απέλασης 9 συντρόφων από χώρες της Ε.Ε, στο πλιάτσικο στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής, καθώς και στην ένοπλη ληστεία του Κατειλημμένου Εξωστρεφή.

Σαφώς και δεν έχουμε μείνει αδρανείς/α και δεν έχουμε αφήσει αναπάντητη καμία από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις και εκκενώσεις των κινηματικών χώρων. Από τις ανακαταλήψεις των Ζιζανίων, της Κατάληψης Άνω-Κάτω Πατησίων, του Στεκιού Καλιαρντών στη Νομική και του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου μέχρι την Κρήτη και τις ανακαταλήψεις των κτηρίων στο λόφο Καστέλι και της κατάληψης του Ευαγγελισμού, υποσχόμαστε στο κράτος, τους εργολάβους και τους μπράβους τους πως θα μας βρίσκουν συνεχώς απέναντί τους.

Είτε λοιπόν πρόκειται για άστεγα άτομα σε αναζήτηση προσωρινής στέγης, είτε εργάτ(ρι)ες ή φοιτήτ(ρι)ες, που διακόπτουν την ατέρμονη παραγωγή εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης αντίστοιχα, είτε άτομα με διαφορετικές αφετηρίες και την κοινή επιθυμία να στεγάσουν συλλογικά τις ζωές και τους αγώνες τους και να καλλιεργήσουν το έδαφος για τη συνδιαμόρφωση ριζοσπαστικών ιδεών, οι καταλήψεις αποτελούν πρόβλημα για το κεφάλαιο και το κράτος.

Οι καταλήψεις δίνουν στέγη στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, στην απέχθειά μας για αυτόν τον κόσμο, στην αγάπη μας για τους ανθρώπους μας, στην έκφραση της δημιουργικότητας μας ελεύθερα και με τους δικούς μας όρους, στον έρωτα που νιώθουμε το ένα για το άλλο και για τη ζωή που ξεγλιστράει μέσα απ’τά χέρια μας σε κάθε εργατοώρα και κάθε αγχωμένο πρωινό και για όλα αυτά δε θα σταματήσουμε να λέμε:

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΑΝΤΟΥ

10,100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Καταλήψεις, Στέκια, Συλλογικότητες

Panhellenic Day of Action in Defence of the Squats.

The eviction of Zizania and why it concerns us

In recent times squats and free spaces have been under increasing threat. One of the few such spaces on the island is the squat in Binio, which has been in existence for 18 years. On Lesvos we are increasingly seeing places where we can live on our own terms, privatised and evicted. Mountains are being turned into wind farms, beaches into tourist resorts, squares into places of consumption. All to be sacrificed on the altar of ‘development’ and investment. All who dare to defend the last breaths of freedom in small and large urban centres and nature we are confronted with repression.

By opening a building, we accomplish much more than simply picking a lock. Squats house practices that don’t fit anywhere else. They house political collectives, structured on the basis of unmediated, horizontal organisation, active in the movements of the city, concerning class, anti-racism, anti-nationalism, gender oppression and the ever-increasing state repression. They are shelters and structures of socialisation for refugees who remain indefinitely trapped without papers, after having managed to escape from the killers of Frontex, the coast guard and the cops on the Evros border and the waters of the Mediterranean. They house structures of self-education and exchange of knowledge and skills, far from the strict teacher-student dichotomy, structures of mutual aid for people who do not have easy access to food and clothing.

It is obvious that squats do not fit in with the urban plans for a gentrified and touristic centre, and therefore they must be eliminated and displaced, along with those who are unable to continue paying the outrageous rents. After all, they house us too, since we refuse to participate in the coercive capitalist reality that forces us to rot at work to ensure our access to the basic means of survival. That is why the squats, on top of everything else, are a mound against this process that wants us to move every two years to wherever the state planning throws up.

Within squats we have the possibility to communicate and socialize beyond narrowly defined gender roles, overcoming in practice the oppressions they produce, and beyond the need for commodity exchange and the exclusions it generates. We build relationships of care and comradeship with people regardless of race, gender and sexuality, collectively opposing the authoritarian, patriarchal, hierarchical and antagonistic reality.

To put it simply, it is in the squats that our communities live and breathe, and at the same time our multiform struggle against every manifestation of capitalist barbarism is born, takes shape and evolves, our struggle for the deconstruction of this system through participation in antagonistic social movements and the creation in the present of something closer to the society we envision.

The state is well aware of the importance of the grounding of our communities and our struggles. That is why, as part of its doctrine of suppressing any practice that attacks state sovereignty, it also puts every squat in its crosshairs. In the last few months the state has carried out the 5th eviction and finally the demolition of the Self-managed Steki Politechniou, the second eviction of the Zizania Social Centre, the fifth eviction of the Utopia A.D Anarchist Steki in Komotini, the second eviction of the Kastelli Hill in Chania, the second eviction of the Self-managed Kilikio Iatrikis of the University of Thessaloniki, the eviction of the squatted Adiexodo in Kypseli, the attack on Paratrima in Patras, the targeting and violent arrests of people from Squatted Prosfigika, the attempts of terror with arrests and the intense presence of cops Notara 26, the eviction of the occupation of solidarity with the Palestinian resistance at the Nomiki, the attack on the squat of the Nomiki with the 28 arrests and the attempted deportation of 9 comrades from EU countries, the looting of the Self-managed Kilikio Nomikis, and the armed robbery of the Squatted Exoticist.

Clearly we have not remained inactive and have not let any of these repressive attacks and evictions of the movement spaces go unanswered. From the reoccupations of Zizania, of Ano-Kato Patision, of the Steki Kaliarda in the Law School and the Self-managed Steki Poltechniou to Crete and the reoccupations of the buildings on Castelli Hill and the squat of Evangelismos, we promise the state and the contractors that they will constantly find us against them.

So whether they are homeless people in search of temporary shelter, or workers or students interrupting the endless production of commodities and labour  respectively, or people with different starting points and a common desire to collectively house their lives and struggles and cultivate the ground for the co-formation of radical ideas, squatting is a problem for capital and the state.

Squats give shelter to our needs and desires, to our disgust for this world, to our love for our people, to the expression of our creativity freely and on our own terms, to the love we feel for each other and for the life that slips through our hands in every working hour and every stressful morning, and for all this we will not stop saying:

TO ENTER THE EMPTY HOUSES

SOLIDARITY TO THE THREATENED SQUATS – CENTRES OF STRUGGLE EVERYWHERE

10, 100, 1000 SQUATS

Squats, Stekia, Collectives