Κατάληψη στο Μπίνειο

Αν θα θέλαμε να δώσουμε έναν καταρχήν ορισμό στην εξέγερση – όσο ο πλούτος και η εμπειρία της πραγματικότητας μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις – θα λέγαμε ότι η εξέγερση είναι το γεγονός που πραγματώνεται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, όπου μέσα από την πρόσκαιρη κατάργηση των κοινωνικών περιορισμών και ρόλων, απελευθερώνεται κάθε μορφής υποκειμενικότητα στο δημιουργικό έργο της καταστροφής των θεσμών, των αξιών και των συμβόλων ενός συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.(Απόσπασμα από την μπροσούρα ΄΄ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 95”)

51 χρόνια μετά από την γενικευμένη εξέγερση του 73΄, ίσως ακόμη θα αναρωτιόταν κανείς γιατί ένα ακόμη κείμενο, μια ακόμη πορεία για το Πολυτεχνείο. Εμείς απαντάμε ότι μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και από τους αγώνες που ποτέ δεν έπαψαν και ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, αντιλαμβανόμαστε τη διαχρονική ανάγκη για σύγκρουση με τα χίλια πρόσωπα που μπορεί να πάρει η καταστολή του κράτους και του κεφαλαίου. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ιστορικές συνθήκες είναι πλέον διαφορετικές, ωστόσο από τη χούντα μέχρι τη βαρβαρότητα της αστικής δημοκρατίας, από τις αλλεπάλληλες κρίσεις που γεννά ο καπιταλισμός έως την κρατική διαχείριση της πανδημίας και τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, από κάθε μορφή πειθάρχησης που στοχεύει στην παραγωγή πειθήνιων ατόμων και πολιτών έως τη δημιουργία δομών εξόντωσης και αποκλεισμού, γινόμαστε μάρτυρες δολοφονιών, βασανιστηρίων και εγκλεισμών εξεγερμένων αλλά και περιθωριοποιημένων ατόμων. Οι ίδιες συνθήκες γενούν και ξεπλένουν γενοκτονίες, εκτοπισμούς και επαναπροωθήσεις μεταναστών, κρατικές δολοφονίες και την καθημερινή εξαθλίωση που βιώνουμε στο πετσί μας.

Μέσα σε όλη αυτή την επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος υπάρχουν αγωνιστές, αγωνίστριες που επιλέγουν διαφορετικούς δρόμους. Αντιστέκονται με κάθε μέσο ενάντια στις συνθήκες που γεννάνε βαρβαρότητα. Φυλακίζονται, διώκονται, βασανίζονται, επιλέγουν ακόμη και να φύγουν από τη ζωή με το όπλο στο χέρι. Τασσόμαστε συνειδητά στο πλευρό κάθε αγωνιζόμενου ατόμου και βρίσκουμε απαντήσεις μέσα από τη συλλογικοποίηση, τους κοινούς αγώνες και την εξεγερσιακότητα.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΎΝΤΡΟΦΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΞΥΜΗΤΗΡΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ, 18:00

-ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΠΡΟΒΟΛΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΟ ΜΠΙΝΕΙΟ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ/ΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΣΤΡΙΕΣ

Αντιεξουσιαστική συνέλευση στο μπίνειο

“I am so sorry refugees. This is not Europe”. These words were sprayed on the walls of Moria camp in its last days. That this message was most likely written by those who had come from abroad to “help” shows how deeply it was misunderstood. There is nothing more European than the Camp.

Read our speech, Against Vastria: Camps, Racism, Fascism, delivered at a public intervention to discuss how to resist the island’s propose new mega-camp, and on what terms.

• Get the English PDF!
• Get the Greek PDF!

Δύο Μέρες Εκδηλώσεων
από την Out of the Blue

Παρασκευή 01 Νοεμβρίου 2024
στις 21:00
Η Σημασία της Συλλογικής Μνήμης και τα Κινηματικά Αρχεία στην Ελλάδα

Συμμετέχουν:
Ελευθεριακό Ψηφιακό Αρχείο
Αρχείο Κινηματικών Αφισών 2147

Continue Reading »

Μπάτσοι, κράτος και αφεντικά δολοφονούν και πάλι…..

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2024 βασανίζεται μέχρι θανάτου στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, 37 ετών από το Πακιστάν, στην αίθουσα προσωρινής κράτησης, στην οποία όλως τυχαίως μάλιστα δεν υπήρχαν κάμερες. Λίγες μέρες μετά από αυτή τη  δολοφονία, 29χρονος μετανάστης βρίσκεται απαγχονισμένος μέσα στο κελί του στο Α.Τ. Ομόνοιας. Στα συγκεκριμένα Α.Τ., όπως και σε άλλα ανά τον ελλαδικό χώρο, έχουν συμβεί επανειλημμένα βασανισμοί και δολοφονίες ατόμων με αμιγώς ρατσιστικά κίνητρα. Αυτό που δείχνουν οι φωτογραφίες με το διαλυμένο σώμα του Ασίκ δεν είναι μεμονωμένο γεγονός αλλά καθεστώς. 

Ο σαδισμός της εξουσίας συνεχίζει να δολοφονεί εντός και εκτός Α.Τ., μέσα σε κέντρα κράτησης μεταναστών, στο Αιγαίο, στον φράχτη του Έβρου. Στο στόχαστρο είμαστε όλα μας, ωστόσο η βία είναι πάντα ανάλογη με την εθνικότητα και το ταξικό προφίλ του εκάστοτε ατόμου. Κύρια θύματα μετανάστες, ρομά, τοξικοεξαρτημένοι, λοατκι και οποιοδήποτε άτομο ανήκει στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Ζωές οι οποίες θεωρούνται οριακά μηδαμινής αξίας, αρά και η δολοφονία τους κοινωνικά νομιμοποιημένη.

Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο ορίζει τους όρους ζωής μας και γεννά κάθε σχέση καταπιεστικής φύσεως, χρησιμοποιώντας ως μέσα επιβολής τα λεγόμενα «σώματα ασφαλείας» (μπάτσους, λιμενικούς, στρατό),  τα οποία στην πραγματικότητα είναι ένα οργανωμένο σώμα δολοφόνων. Φυσικοί αυτουργοί αυτοί και ηθικός αυτουργός το κράτος, το οποίο δολοφονεί διαρκώς, είτε με κλειστές κάμερες, είτε αλλοιώνοντας στοιχεία, προσπαθώντας να συγκαλύψει τις δολοφονίες. Άλλωστε ο διαχρονικός αυτων, στους οποίους παραχωρείται από τους εκάστοτε εξουσιαστές το μονοπώλιο της βίας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την προστασία κράτους και κεφαλαίου. Δουλειά τους είναι να διατηρούν το status quo και την εκμετάλλευση, να ποδοπατούν κοινωνικές αντιστάσεις, να επιτίθενται σε πορείες και απεργίες, να πουλάνε εξουσία, να εξουδετερώνουν όσους η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας έχει αναγάγει σε «κοινωνικό περιθώριο»,  ακόμη και να στραφεί με τα όπλα ενάντια στον κόσμο που εξεγείρεται απέναντι σε μια ζωή δούλου, απέναντι στον κόσμο που θέλει να πάψει να είναι αόρατος. 

Εμείς σαν αντιεξουσιαστές/στριες δηλώνουμε αλληλέγγυοι/ες σε όλα τα καταπιεσμένα, εκμεταλλευόμενα άτομα, μέσα από κοινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ώσπου να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας που γεννά ανισότητα, βαρβαρότητα, εξαθλίωση και απανθρωποποίηση. Επιλέγουμε να σχηματίσουμε συλλογικές σχέσεις, που προάγουν την ισότητα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, στη βάση μίας επαναστατικής προοπτικής.

ΚΑΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΜΠΑΤΣΟΥ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ 

ΕΜΠΡΟΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

              Πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική δολοφονία του Καμραν Ασικ

Continue Reading »