Συγκέντρωση και πορεία ενάντια στη γυναικοκτονία της Ερατούς.
Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ…
Δήμητρα, Ελένη, Βίκη, Ερατώ
Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ
Στις 14/3/22, στο Εφετείο Μυτιλήνης θα εξεταστεί η έφεση του, ισόβια καταδικασμένου Παναγιώτη Κοκκαλέλη. Ο ίδιος πριν από περίπου 3 χρόνια, στις 23/5/2019, δολοφονεί την εν διαστάση σύζυγό του, Ερατώ, δίπλα στο 2 χρονών παιδί τους, σε ένα διαμέρισμα στη Χρυσομαλλούσα της Μυτιλήνης. Μέρος της τοπικής κοινωνίας “πέφτει από τα σύννεφα”, κάνει λόγο για “καλό παιδί”, “που δεν είχε δώσει δικαιώματα”. Φυλλάδες γράφουν για “εγκλημα πάθους”, για σύζυγο “που τυφλώθηκε από τη ζήλεια”, και “οικογενειακή τραγωδία”. Φεμινιστικές συλλογικότητες καλούνται να πουν το αυτονόητο, πως ούτε το πάθος, ούτε η ζήλεια, ούτε η αγαπη πυροβολούν με καραμπίνες. Οι γυναικοκτόνοι το κάνουν και, η πανταχού παρούσα, πατριαρχική συνθήκη οπλίζει το χέρι τους, και δικαιολογεί τις πράξεις τους.
Μερικά χρόνια και δεκάδες γυναικοκτονίες αργότερα στις 2/3/22 ένα, γνωστό στην πόλη μας χρυσαυγήτικο σκουπίδι, ο Βοριάς Λεοντής, σκοτώνει τη σύντροφό του στη Θεσσαλονίκη γιατί ήθελε να τον αφήσει και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Παρά τη θλίψη και το συναίσθημα του πόνου που μας κυκλώνει για κάθε γυναίκα που δολοφονείται, δεν εκπλαγήκαμε με την ταυτότητα του γυναικοκτόνου. Όποιος ιεραρχεί τους ανθρώπους γύρω του με βάση το φύλο, το χρώμα, την εθνικότητα και ορέγεται -μικρές (οικιακές) ή μεγαλύτερες (στον δημόσιο χώρο)- δικτατορίες με τον εαυτό του στη θέση του δικτάτορα/λεβέντη/ηγεμόνα είναι ήδη με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι μυτιληνιοί σταυροφόροι φίλοι του, που περιέβαλλαν τον Βοριά με δάφνες για την “κοινωνική του συνεισφορά”.
Παρά τον δυναμικό λόγο και πρακτικές ενός ανερχόμενου φεμινιστικού/κουίρ κινήματος στον ελλαδικό χώρο, η πραγματικότητα που ζούμε μας αποδεικνύει πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Μας αποδεικνύει ακόμα πως ζούμε έναν πόλεμο, που αν και ποτέ δεν κηρύχθηκε εξακολουθεί να μαίνεται, ίσως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Γιατί πως αλλιώς μπορούμε να διαβάσουμε τις δεκάδες νεκρά και βιασμένα σώματα από άνδρες (κυρίως), που ένιωσαν πως ένα κομμάτι της εξουσίας τους απειλείται ή ζητά επιβεβαίωση εδώ και τώρα; Που αποφασίζουν να αφανίσουν κάποιο από τον τρόμο ότι θα χάσουν την κυριαρχία τους πάνω του.
Σε αυτόν τον πόλεμο δεν περιμένουμε πολλά από το κράτος ή τους θεσμούς του. Ποτέ οι μπάτσοι, οι δικαστές ή οι φυλακές τους δεν μας έκαναν να αισθανθούμε έστω και λίγο περισσότερο ασφαλείς ή δικαιωμένες. Μόνη μας επιλογή είναι να επιστρέψουμε τη βία που δεχόμαστε ως γυναίκες, σύζυγοι, ερωμένες, κόρες. Ως θηλυκότητες, κουίρ, μετανάστριες, εργάτριες.
Ως καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, ας βαδίσουμε με φροντίδα το ένα για την άλλη και με αμέριστη οργή για ότι μας θέλει να ζούμε υποταγμέν@.
Να τσακίσουμε την πατριαρχία, πριν μας τσακίσει αυτή.
ΚΑΛΟΥΜΕ:
Δευτέρα 14 Μαρτίου 9 π.μ. στα δικαστήρια Μυτιλήνης όπου θα εκδικαστεί η έφεση. Για να δηλώσουμε πως η Ερατώ δεν θα πεθάνει στις μνήμες μας και πως οι άνθρωποί της δεν είναι μόνοι. Και επειδή τίποτα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στις αίθουσες των δικαστηρίων,
Τρίτη 15 Μαρτίου 6 μ.μ. στην Πλατεία Σαπφούς, καλούμε τον κόσμο της Μυτιλήνης να ενώσει την οργή του στο δρόμο, ενάντια στην πατριαρχία και την κουλτούρα του βιασμού.
Φεμινιστική/Αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης
Anormin@
&
Αναρχοκουίρ συλλογικότητα
KΑΛΜ@
