Κατάληψη στο Μπίνειο

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ , ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΡΓΗ

Νομίζατε ότι θα μας κλείνατε μέσα και εμείς θα μέναμε σιωπηλές και ήσυχες. Λέγατε ότι θέλετε να μας προστατέψετε, αλλά δε νοιαστήκατε για αυτές που μπήκαν στο στόμα του λύκου. Νομίζατε ότι τα σημάδια στα σώματα μας θα ‘μέναν κρυμμένα με τις πλάτες και τις συγκαλύψεις σας. Νομίζατε ότι ο φόβος θα νικήσει το θυμό μας. Νομίζατε ότι θα κάνετε ό,τι θέλετε ανενόχλητοι. Νομίζατε ότι δε θα βρούμε η μία την άλλη… Νομίζατε. Εγκλεισμός μέσα στα σπίτια μας συντροφιά με τους κακοποιητές μας, ποινικοποίηση κάθε συναναστροφής έξω από την οικεία και την εργασία, συνεχείς απόπειρες διάλυσης κάθε κοινωνικής δομής που προτάσσει την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη- αυτή είναι η συνταγή για να μείνουμε ασφαλείς. Και σε αυτή την κρίση, η καταπίεση και η απόγνωση βρήκαν για άλλη μια φορά διέξοδο στα σώματά μας, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Τα περιστατικά έμφυλης και σεξουαλικοποιημένης βίας κατακλύζουν καθημερινά την επικαιρότητα. Η βία αυτή παίρνει πολλά πρόσωπα. 
Από την γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά -που επί ένα μήνα η ελληνική κοινωνία μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι είχε διαπραχθεί από «δικά μας παιδιά» στοχοποιούσε «κακούς ξένους», για να την παρουσιάσει τελικώς σαν ένα έγκλημα ακραίο και μεμονωμένο, λες και δεν ήταν ήδη η τρίτη γυναικοκτονία μέσα στο 2021,από τον ξυλοδαρμό και πολλαπλό βιασμό γυναίκας που εργάζεται στην καθαριότητα στα Πετράλωνα, την παρενόχληση ανήλικης στο Άργος από ομάδα αντρών και τον ξυλοδαρμό του πατέρα της όταν ο ίδιος παρενέβη, μέχρι τον θάνατο της 14χρονης Γωγώς, η οποία εξωθήθηκε σε επικίνδυνη χειρουργική επέμβαση μέσα σε μία σεξιστική και χοντροφοβική κουλτούρα και τον χλευασμό και στη συνέχεια εγκατάλειψη της Δήμητρ@ς από τη Λέσβο, που συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό της.
Σήμερα το τείχος της σιωπής μοιάζει να ραγίζει και όλο και περισσότερες φωνές φτάνουν στα αυτιά μας, ενώ κινήματα ενάντια στην έμφυλη βία βρίσκουν ευρεία κοινωνική αναγνώριση. Δεν βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Γνωρίζουμε ότι για κάθε φωνή που ακούγεται υπάρχουν εκατοντάδες άλλες που μένουν στη σιωπή. Παρακολουθούμε καθημερινά τα ΜΜΕ να μετατρέπουν τους εφιάλτες μας σε θέαμα και καταναλωτικό προϊόν, μέχρι να πάψουν να διεγείρουν οποιοδήποτε συναίσθημα. Βλέπουμε συστηματικά να αναζητείται η ευθύνη στις ίδιες τις γυναίκες και τις θηλυκότητες και σε όσα δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας έτσι την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού: μα καλά γιατί δεν έφευγε, γιατί δεν μιλούσε νωρίτερα, τι ήθελε μαζί του, γιατί δεν πρόσεχε; Την ίδια στιγμή οι βασανιστές μας ξεπλένονται ως παθιασμένοι, προδομένοι άνδρες, ήρωες τραγωδίας, καλά και νοικοκυρεμένα παιδιά, άνθρωποι του θεού. 
Εμάς πάλι, όλα αυτά μας πληγώνουν και μας εξοργίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας εκπλήσσουν. Δεν είμαστε αφελείς. Δεν αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά ως μεμονωμένα, αλλά βλέπουμε το προφανές, το συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτών: την πατριαρχία. Και πλέον δε δεχόμαστε τις κακοποιήσεις και παραβιάσεις αυτές ως πεπρωμένο μας, αλλά αντιστεκόμαστε. Στηρίζουμε η μία τ@ άλλο ενάντια στην βίαιη κανονικότητα της πατριαρχίας και κάθε άλλου συστήματος εξουσίας, οργανωνόμαστε από τα κάτω, με κάθε τρόπο, και μακριά από πρακτικές που εμπλέκουν το κράτος, τους δικαστές και τους μπάτσους του. Στεκόμαστε με αλληλεγγύη και στοργή η μία δίπλα στην άλλ@ και ενάντια σε όσα μας καταπιέζουν και μας εξοντώνουν. Το τσούξιμο από τις πληγές μας, μας φέρνει σε συνεχή ετοιμότητα για επίθεση. Είμαστε εδώ και είμαστε πολλές. Και όσες δεν είναι πια μαζί μας θρέφουν το θυμό και την οργή μας. Για όσες δεν είναι πια μαζί μας, υψώνουμε όλο και πιο δυνατά την φωνή μας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/7, ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

Φεμινιστική – αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης Anormin@

WE WILL END OUR ISOLATION, WE WILL UNLEASH OUR RAGE

You thought you could lock us up and we'd stay silent and submissive. You claimed you wanted to protect us, but you didn't care about those who were tossed to the wolves. You thought the scars on our bodies would stay masked by your good graces and deceitful gestures. You thought fear would overcome our anger. You thought you could do whatever you wanted without any interference. You thought we wouldn't find each other... You thought.Confined to our homes in the company of our abusers, criminalized for any social interactions except for those inside our homes and workplaces, constant attempts to crush every social model of self-organization and solidarity - this is the recipe for staying safe. And in this crisis, with heightened intensity, oppression and despair have once again found an outlet on our bodies. Incidents of sexual and gender based violence inundate the news every day. This violence takes many forms. 
From the femicide in Glyka Nera - which for a month greek society, unable to accept that it was committed by "one of our own", targeted "evil foreigners", and finally presented the crime as an isolated, extreme case, as if it was not already the third femicide in 2021,from the beating and repeated rape of a woman working in cleaning services in Petralona,the harassment of a young girl in Argos by a group of men and the brutal beating of her father when he intervened, the death of 14-year-old Gogo, following a dangerous surgery she was pressured into by a sexist and fatphobic culture,to the taunting and abandonment of Dimitr@ from Lesvos, which continued even after her death.
Today, cracks are forming in the the wall of silence and more and more voices are being heard, as movements against gender based violence are gaining wider recognition in society. We are in no rush to celebrate. We know that for every voice that is heard, there are hundreds of others that remain silent. 
We watch daily as the mass media turn our nightmares into sensational spectacles to be consumed, until they cease to arouse any emotion. We systematically see the blame being placed on women and those who do not conform to gender norms, thus perpetuating and legitimizing gender based violence and rape culture: well, why didn't she leave, why didn't she speak up earlier, what did she want with him anyway, why wasn't she more careful? At the same time, our abusers are whitewashed as passion-driven, tragedy befallen, betrayed, good and decent men, men of God. 
We are hurt and angered, but in no way surprised. We are not naive. We do not treat these incidents as isolated, and we see the obvious link between them: the patriarchy. And we no longer accept these abuses and violations as our destiny, and we resist. We support each other against the violent normality of the patriarchy and every other system of power, we organize from the bottom up, with every means, but outside the systems of the state, its judges and prosecutors, and its police. We stand in solidarity and with affection for each other, and against all that oppresses and seeks to eliminate us. The sting of our open wounds ensures that we are in a state of constant readiness to fight. We are here and we are many. And those who are no longer with us feed our anger and rage. For those who are no longer with us, we raise our voices ever louder.

DEMO THURSDAY 8/7, 18:30 IN SAPPHO SQUARE

Feminist – anti-sexist collective Mytilene – Anormin@