Κατάληψη στο Μπίνειο

Ούτε μπαρουταποθήκες, ούτε εστίες ανομίας. Οι καταλήψεις είναι το σημείο συνάντησης όλων εμάς που θελήσαμε να συλλογικοποιήσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην τρομοκρατία του ενοικίου, του αφεντικού, του μπάτσου – εναντία στην διαρκή υποτίμηση των ζωών μας. Οι ιδέες που απαρτίζουν μια κατάληψη δεν είναι εγκλωβισμένες στους τέσσερις τοίχους ενός κτηρίου. Αντιθέτως, διακινούνται ελεύθερα από μυαλό σε μυαλό και είναι αδύνατον να εξοντωθούν. Είναι χώροι μέσα στους οποίους στεγάζουμε τις υλικές και τις πολιτικές μας ανάγκες, χώροι όπου συλλογικοποιούμε τα βιώματα και τις αρνήσεις μας, προκειμένου να αντισταθούμε στον πληκτικό κόσμο της κανονικότητας που περιφρουρούν το κράτος και τα τσιράκια του. Μιας κανονικότητας που αφήνει ανθρώπους στον δρόμο και ταυτόχρονα προστατεύει με τους νόμους της τα άδεια σπίτια από τους εισβολείς. Οι καταλήψεις, τελικά, δεν είναι τα ντουβάρια – είμαστε εμείς, εμείς που πήραμε τις ζωές μας στα χεριά μας αντί να περιμένουμε από τα ψίχουλα του φιλάνθρωπου προσωπείου του καπιταλισμού.

Βίαιες αστυνομικές εισβολές στα πανεπιστήμια, σεξιστικές επιθέσεις στα Εξάρχεια και ξύλο σε όποιον δεν ταιριάζει στα αισθητικά πρότυπα των ΜΑΤ, ξερονήσια και κλειστές φυλακές τύπου Αλκατράζ για μετανάστ(ρι)ες είναι μόνο μερικά στιγμιότυπα της κανονικότητας που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί. Μέσα σε αυτή την καθημερινότητα ήρθε να προστεθεί και το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη, που απειλεί με άμεση εκκένωση όλες τις καταλήψεις μέχρι τις 6 Δεκέμβρη. Η ημερομηνία λήξης της διορίας σαφώς και δεν είναι συμπτωματική. Η πολιτική ηγεσία της ΝΔ προσπαθεί να κάνει μια σφυγμομέτρηση των κινηματικών μας δυνάμεων, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ ως εγκάθετο για να λασπολογήσει οποιαδήποτε κινητοποίηση αμφισβητεί την δήθεν παντοδυναμία της. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να σπείρει τον φόβο στις τάξεις μας αποσκοπεί στο ύστατο στάδιο τρομοκράτησης: την αυτοεκκένωση μας. Εμείς από την μεριά μας, όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση να πράξουμε κάτι τέτοιο, αλλά θα καταστήσουμε σαφές προς κάθε υπεύθυνο πως η οποιαδήποτε αστυνομική επιχείρηση στους χώρους μας θα απαντηθεί αναλόγως. Έτσι, θέτουμε τις πρυτανικές αρχές προ των ευθυνών τους σε περίπτωση που νομίζουν ότι η εκκένωση της κατάληψης μας θα είναι επιστροφή στην ‘’πολυπόθητη’’ κανονικότητα τους.

Η κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης δεν ήρθε βέβαια σαν κεραυνός εν αιθρία. Η πολιτική αυτή υπάγεται σε ένα πανευρωπαϊκό επίπεδο διαχείρισης και καταστολής του κινήματος των καταλήψεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα  αυτής της καταστολής αποτελούν η εκκένωση της κατάληψης Rozbrat στο Poznan της Πολωνίας και η ADM στο Άμστερνταμ. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ είναι εκφραστές αυτής της πολιτικής στον Ελλαδικό χώρο, μιας πολιτικής τακτικής η οποία, εκτός του κινήματος των καταλήψεων, βάζει στο στόχαστρο ακόμη περισσότερο τους/τις μετανάστ(ρι)ες παρουσιάζοντάς τους ως παράνομους μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Αυτό είναι ακόμη πιο φανερό σε εμάς, καθώς οι περισσότερες καταλήψεις που έχουν εκκενωθεί ή απειλούνται με εκκένωση είναι καταλήψεις μεταναστ(ρι)ών. Έτσι λοιπόν, ο κατατρεγμένος πρόσφυγας ως παγκόσμιος εχθρός,  σε συνδυασμό με το ανταγωνιστικό κίνημα ως εσωτερικός, αποτελούν μαζί τρόπαιο στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας και πρέπει να παταχθούν, ώστε να γίνουν αόρατοι- είτε μέσω κλειστών κέντρων κράτησης για τους/τις μετανάστ(ρι)ες, είτε μέσω ποινικοποίησης της οποιασδήποτε κινητοποίησης.
Για αυτό, και για όλους τους λόγους του κόσμου, καλούμε στην πλαισίωση των δράσεων ενάντια στην κρατική καταστολή.

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ & ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 5/12 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ ‘Η ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ – ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Κατάληψη στο Μπίνειο

Προβολή/ Συζήτηση

Πολιτικό καφενείο γνωριμίας με την φεμινιστική , αντισεξιστική ομάδα Anormin@

Παρασκευή 12/4 ώρα 20.00

Κατάληψη στο Μπίνειο

Για μία κριτική της σύγχρονης τεχνολογίας

Με αφορμή την κυκλοφορία του 5ου τεύχους του περιοδικού Kaboom

Παρασκευή 05 Απριλίου στις 19.00

στην Κατάληψη στο Μπίνειο

Θα ακολουθήσει Party στις 23,00

Η Βιβλιοθήκη της Κατάληψης στο Μπίνειο δεν θα λειτουργήσει σήμερα για να στηρίξει την καλεσμένη Μικροφωνική από την Φεμινιστική/Αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης Anormin@ ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού.

Στις 21/02 στα δικαστήρια της Μυτιλήνης ήρθαμε αντιμέτωπ@ με μια υπόθεση στην οποία το θύμα πήρε τη θέση του θύτη. Η δίκη αυτή ήταν η εξέλιξη μιας υπόθεσης που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια στις 19 Ιουνίου, όταν φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου κατήγγειλε τον φύλακα των εστιών για απόπειρα βιασμού. Η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια καθώς η κοπέλα αποφάσισε να αποσύρει την καταγγελία λίγους μήνες μετά το συμβάν γιατί – όπως δήλωσε η ίδια – δεχόταν συνεχόμενες απειλές από τον θύτη. Μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, η κοπέλα βρέθηκε στο εδώλιο του δικαστηρίου ως κατηγορούμενη και όπου αναγκάστηκε να ξαναζήσει το συμβάν μέσα από τις καταθέσεις του προεδρείου, του δικηγόρου, του φύλακα ακόμα και της γυναίκας του .

Το Πανεπιστήμιο επέλεξε τότε να κρατήσει ουδέτερη στάση απέναντι στο συμβάν με ένα πολύ τυπικό δελτίο τύπου θέλοντας να μην πληγεί το κύρος του. Δήλωσε πως θα υποστήριζε τη φοιτήτρια με κάθε τρόπο όμως αρνήθηκε να διακόψει τη σύμβαση με την εταιρεία σεκιούριτι λόγω οικονομικών συμφερόντων αλλά και να αποκρύψει άλλες προφορικές καταγγελίες, στον υπεύθυνο των εστιών, για παραβιαστικές συμπεριφορές του εν λόγω φύλακα.

Το προφίλ του εργαζομένου, του γείτονα, του ντόπιου ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που επέλεξε το δικαστήριο για να επικυρώσει την αξιοπιστία του φύλακα. Η κατάσταση και το κλίμα του δικαστηρίου κάνουν εμφανές το γεγονός ότι εστίασαν σε άτοπα επιχειρήματα κι ως συνήθως στα αποτελέσματα ιατροδικαστικών εξετάσεων υποστηρίζοντας πως δεν υπήρξε κάποιο στοιχειό (DNA, εκδορές, σημάδια) που να αποδεικνύει την απόπειρα βιασμού. Η δικαιοσύνη λοιπόν στηριζόμενη κυρίως στα στοιχειά που είχε από την κατάθεση του συνηγόρου του φύλακα προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος παραλείποντας πολλά από όσα κατέθεσε η κοπέλα και η δικηγόρος της. Κινούνταν διαρκώς σε ένα συγκεκριμένο κύκλο ερωτήσεων, όπως το γιατί δεν κατήγγειλε την ίδια μέρα την απόπειρα, γιατί αποφάσισε να μην μιλήσει σε κανέναν αλλά αντιθέτως λίγες ώρες μετά το συμβάν βρέθηκε με τους φίλους και τον φύλακα σε κοινόχρηστο χώρο συνεχίζοντας απλά την ημέρα της, γιατί τον δέχτηκε στο δωμάτιό της και φυσικά γιατί δεν φώναξε πιο δυνατά. Κατηγορήθηκε από τους μάρτυρες υπεράσπισης και τον συνήγορο του μηνυτή ότι το κίνητρο που την ώθησε να κάνει την καταγγελία ήταν να προσεγγίσει ερωτικά τον κατήγορο κι ότι ευθύνεται που ο ίδιος έχασε την δουλειά. Το μοναδικό άτομο το οποίο υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης της κοπέλας ήταν ο πατέρας της, ο οποίος φυσικά αδυνατούσε να απαντήσει ήρεμα στις ερωτήσεις και να ακούει ξανά και ξανά με λεπτομέρειες τι συνέβη στην κόρη του εκείνο το απόγευμα, επιλέγοντας να μην παρακολουθήσει ολόκληρη την δίκη. Προς μεγάλη μας έκπληξη και μετά από διπλή διακοπή της δικής, παρ’όλο το παραλήρημα του δικηγόρου του μηνυτή που προσπαθούσε συνεχώς να χτίσει το προφίλ ενός ευυπόληπτου πολίτη για τον πελάτη του αλλά και του εισαγγελέα που από την αρχή έδειξε πως υποστηρίζει τη θέση του κατήγορου, η κοπέλα αθωώθηκε….

Σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν είναι λίγες οι καταστάσεις έμφυλης βίας που βιώνουμε καθημερινά, οι οποίες είτε μένουν στο παρασκήνιο είτε αφήνονται στα χέρια της δικαιοσύνης, που συνήθως επιλεγεί να εθελοτυφλεί. Η δικαιοσύνη αποτελεί έναν μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας του βιασμού και αυτό γίνεται φανερό σε όσες υποθέσεις φτάνουν εντέλει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκεί όπου το θύμα θα πρέπει να αποδείξει πως αντιστάθηκε αρκετά στον επικείμενο βιασμό του, με κίνδυνο να περάσει στη θέση του θύτη-κατηγορούμενου αν κριθεί πως αντιστάθηκε «υπερβολικά». Για το δικαστικό σύστημα, βιασμός θεωρείται μόνο η βίαιη διείσδυση του πέους, αποκλείοντας έτσι κάθε άλλη περίπτωση σεξουαλικοποιημένης βίας. Βιασμός αποτελεί οποιαδήποτε καταναγκαστική, μη συναινετική μορφή σεξουαλικοποημένης πράξης με ή χωρίς διείσδυση.Όπως επίσης, πρέπει να μπορεί να καταγγελθεί ως βιασμός η έντονη παραβίαση σε όργανα με σεξουαλική σημασιοδότηση, ακόμα και χωρίς σεξουαλικό κίνητρο.

Στην σεξιστική κοινωνία στην οποία ζούμε, τα γυναικεία σώματα είναι απόλυτα σεξουαλικοποιημένα. Από μικρές μαθαίνουμε να μην ντυνόμαστε προκλητικά, να προσέχουμε την συμπεριφορά μας σε δημόσιους χώρους, να πίνουμε με μέτρο, να δεχόμαστε τις αηδιαστικές φιλοφρονήσεις, τα βλέμματα, τα σφυρίγματα των αντρών και να έχουμε το νου μας να μην βιαστούμε! Οι βιασμοί όμως δεν συμβαίνουν μόνο στο δημόσιο χώρο στον οποίο είμαστε εκτεθειμένες αλλά – όπως και στην περίπτωση της φοιτήτριας – δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συμβαίνουν σε οικείους για μας χώρους όπως το σπίτι, το πανεπιστήμιο, ο εργασιακός χώρος και ο βιαστής δεν είναι κάποιος «σεξουαλικά πεινασμένος», αλλά ακόμα και ο ίδιος ο υποτιθέμενος φύλακας-προστάτης μας…Εμείς στεκόμαστε ενάντια σε όποιον και όποια αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού και προτάσσουμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων και την μεταξύ μας αλληλεγγύη.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.

Anormin@

Φεμινιστική/Αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης