Μικροφωνική
Στις 21/02 στα δικαστήρια της Μυτιλήνης ήρθαμε αντιμέτωπ@ με μια υπόθεση στην οποία το θύμα πήρε τη θέση του θύτη. Η δίκη αυτή ήταν η εξέλιξη μιας υπόθεσης που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια στις 19 Ιουνίου, όταν φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου κατήγγειλε τον φύλακα των εστιών για απόπειρα βιασμού. Η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια καθώς η κοπέλα αποφάσισε να αποσύρει την καταγγελία λίγους μήνες μετά το συμβάν γιατί – όπως δήλωσε η ίδια – δεχόταν συνεχόμενες απειλές από τον θύτη. Μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, η κοπέλα βρέθηκε στο εδώλιο του δικαστηρίου ως κατηγορούμενη και όπου αναγκάστηκε να ξαναζήσει το συμβάν μέσα από τις καταθέσεις του προεδρείου, του δικηγόρου, του φύλακα ακόμα και της γυναίκας του .
Το Πανεπιστήμιο επέλεξε τότε να κρατήσει ουδέτερη στάση απέναντι στο συμβάν με ένα πολύ τυπικό δελτίο τύπου θέλοντας να μην πληγεί το κύρος του. Δήλωσε πως θα υποστήριζε τη φοιτήτρια με κάθε τρόπο όμως αρνήθηκε να διακόψει τη σύμβαση με την εταιρεία σεκιούριτι λόγω οικονομικών συμφερόντων αλλά και να αποκρύψει άλλες προφορικές καταγγελίες, στον υπεύθυνο των εστιών, για παραβιαστικές συμπεριφορές του εν λόγω φύλακα.
Το προφίλ του εργαζομένου, του γείτονα, του ντόπιου ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που επέλεξε το δικαστήριο για να επικυρώσει την αξιοπιστία του φύλακα. Η κατάσταση και το κλίμα του δικαστηρίου κάνουν εμφανές το γεγονός ότι εστίασαν σε άτοπα επιχειρήματα κι ως συνήθως στα αποτελέσματα ιατροδικαστικών εξετάσεων υποστηρίζοντας πως δεν υπήρξε κάποιο στοιχειό (DNA, εκδορές, σημάδια) που να αποδεικνύει την απόπειρα βιασμού. Η δικαιοσύνη λοιπόν στηριζόμενη κυρίως στα στοιχειά που είχε από την κατάθεση του συνηγόρου του φύλακα προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος παραλείποντας πολλά από όσα κατέθεσε η κοπέλα και η δικηγόρος της. Κινούνταν διαρκώς σε ένα συγκεκριμένο κύκλο ερωτήσεων, όπως το γιατί δεν κατήγγειλε την ίδια μέρα την απόπειρα, γιατί αποφάσισε να μην μιλήσει σε κανέναν αλλά αντιθέτως λίγες ώρες μετά το συμβάν βρέθηκε με τους φίλους και τον φύλακα σε κοινόχρηστο χώρο συνεχίζοντας απλά την ημέρα της, γιατί τον δέχτηκε στο δωμάτιό της και φυσικά γιατί δεν φώναξε πιο δυνατά. Κατηγορήθηκε από τους μάρτυρες υπεράσπισης και τον συνήγορο του μηνυτή ότι το κίνητρο που την ώθησε να κάνει την καταγγελία ήταν να προσεγγίσει ερωτικά τον κατήγορο κι ότι ευθύνεται που ο ίδιος έχασε την δουλειά. Το μοναδικό άτομο το οποίο υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης της κοπέλας ήταν ο πατέρας της, ο οποίος φυσικά αδυνατούσε να απαντήσει ήρεμα στις ερωτήσεις και να ακούει ξανά και ξανά με λεπτομέρειες τι συνέβη στην κόρη του εκείνο το απόγευμα, επιλέγοντας να μην παρακολουθήσει ολόκληρη την δίκη. Προς μεγάλη μας έκπληξη και μετά από διπλή διακοπή της δικής, παρ’όλο το παραλήρημα του δικηγόρου του μηνυτή που προσπαθούσε συνεχώς να χτίσει το προφίλ ενός ευυπόληπτου πολίτη για τον πελάτη του αλλά και του εισαγγελέα που από την αρχή έδειξε πως υποστηρίζει τη θέση του κατήγορου, η κοπέλα αθωώθηκε….
Σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν είναι λίγες οι καταστάσεις έμφυλης βίας που βιώνουμε καθημερινά, οι οποίες είτε μένουν στο παρασκήνιο είτε αφήνονται στα χέρια της δικαιοσύνης, που συνήθως επιλεγεί να εθελοτυφλεί. Η δικαιοσύνη αποτελεί έναν μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας του βιασμού και αυτό γίνεται φανερό σε όσες υποθέσεις φτάνουν εντέλει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκεί όπου το θύμα θα πρέπει να αποδείξει πως αντιστάθηκε αρκετά στον επικείμενο βιασμό του, με κίνδυνο να περάσει στη θέση του θύτη-κατηγορούμενου αν κριθεί πως αντιστάθηκε «υπερβολικά». Για το δικαστικό σύστημα, βιασμός θεωρείται μόνο η βίαιη διείσδυση του πέους, αποκλείοντας έτσι κάθε άλλη περίπτωση σεξουαλικοποιημένης βίας. Βιασμός αποτελεί οποιαδήποτε καταναγκαστική, μη συναινετική μορφή σεξουαλικοποημένης πράξης με ή χωρίς διείσδυση.Όπως επίσης, πρέπει να μπορεί να καταγγελθεί ως βιασμός η έντονη παραβίαση σε όργανα με σεξουαλική σημασιοδότηση, ακόμα και χωρίς σεξουαλικό κίνητρο.
Στην σεξιστική κοινωνία στην οποία ζούμε, τα γυναικεία σώματα είναι απόλυτα σεξουαλικοποιημένα. Από μικρές μαθαίνουμε να μην ντυνόμαστε προκλητικά, να προσέχουμε την συμπεριφορά μας σε δημόσιους χώρους, να πίνουμε με μέτρο, να δεχόμαστε τις αηδιαστικές φιλοφρονήσεις, τα βλέμματα, τα σφυρίγματα των αντρών και να έχουμε το νου μας να μην βιαστούμε! Οι βιασμοί όμως δεν συμβαίνουν μόνο στο δημόσιο χώρο στον οποίο είμαστε εκτεθειμένες αλλά – όπως και στην περίπτωση της φοιτήτριας – δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συμβαίνουν σε οικείους για μας χώρους όπως το σπίτι, το πανεπιστήμιο, ο εργασιακός χώρος και ο βιαστής δεν είναι κάποιος «σεξουαλικά πεινασμένος», αλλά ακόμα και ο ίδιος ο υποτιθέμενος φύλακας-προστάτης μας…Εμείς στεκόμαστε ενάντια σε όποιον και όποια αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού και προτάσσουμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων και την μεταξύ μας αλληλεγγύη.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
Anormin@
Φεμινιστική/Αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης
