english below…
Σχετικά με τη διαδήλωση στις 2 Ιουλίου
Το Σάββατο 2 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Μυτιλήνης, διαδήλωση ενάντια στη συνοριακή βία, και πιο συγκεκριμένα ενάντια στη συστηματική και στρατηγική ανάπτυξη των επαναπροωθήσεων (pushbacks) από το Eλληνικό Kράτος σε συντονισμό με την Eλληνική Ακτοφυλακή. Η εχθρική στάση των τοπικών αρχών απέναντι σε μια οργανωμένη διαδήλωση αναφορικά με το ζήτημα των επαναπροωθήσεων, έγινε ξεκάθαρη από την αρχή. Ήδη από τη στιγμή που κόσμος ξεκίνησε να συγκεντρώνεται στην πλατεία Σαπφούς (την κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης), αστυνομικοί της ασφάλειας μάς προσέγγισαν και μας προειδοποίησαν να μην διαδηλώσουμε στον κεντρικό δρόμο της αγοράς, όπως σχεδιάζαμε.
Ο λόγος, είπαν, πως ήταν το να μην διαταράξουμε την ομαλή λειτουργία της τοπικής εμπορικής κυκλοφορίας καθώς επίσης, και η συμμόρφωσή μας στους κανόνες του νέου νόμου για τις δημόσιες συναθροίσεις, παρόλο που ποτέ δεν ζητήσαμε άδεια από το δήμο, προκειμένου να διαδηλώσουμε, όπως, άλλωστε, ποτέ δεν κάνουμε κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, μέσα σε λίγα λεπτά, βρεθήκαμε περικυκλωμένες/-οι από αρκετές μονάδες των ΜΑΤ και δυνάμεις της ασφάλειας, εκ των οποίων οι πρώτοι απέκλεισαν τα στενά της πλατείας που οδηγούν στον κεντρικό εμπορικό δρόμο.
Παρά τις πρωτόγνωρες συνθήκες, με τις οποίες ήλθαμε αντιμέτωπες, το σώμα της διαδήλωσης, περίπου 50 άτομα, αποφάσισε να κινηθεί κατά μήκος του κεντρικού παραλιακού δρόμου, ώστε να καταλήξει στο αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ακούστηκαν συνθήματα όπως “Μπάτσοι, tv, λιμενικοί όλοι τα καθάρματα σκοτώνουνε μαζί“, “Στρατόπεδα συγκέντρωσης pushbacks και Μανωλάδα, αν είσαι μετανάστρια αυτή είναι η Ελλάδα” κ.λπ. Παράλληλα, από την αρχή της διαδήλωσης μέχρι και το τέλος της, και στις δύο πλευρές της πορείας, όπως και στο πίσω μέρος της, διμοιρίες των ΜΑΤ μάς ακολουθούσαν σε απόσταση αναπνοής· οι μπάτσοι μάς ακολούθησαν μέχρι και την κατάληψη του Μπινείου, που ήταν ο τελικός μας προορισμός, ενώ την ίδια στιγμή ένα drone της αστυνομίας, ανέλαβε, επίσης, να μας ανταποδώσει τον εναέριο χαιρετισμό του.
Καθώς αντιμετωπίσαμε την ασφυκτική πίεση της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, κάποιες μετανάστριες συντρόφισσες σημείωσαν: «Σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους που παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις, εμείς ρισκάρουμε πολλά περισσότερα: έχουμε στα χέρια μας ένα χαρτί που έχει εκδοθεί από την κυβέρνηση, αλλά και πάλι η αστυνομία και η κυβέρνηση μπορούν να κάνουν μαζί μας ό,τι θέλουν. Στο παρελθόν, υποστήκαμε σφοδρή βία από την αστυνομία και γι’ αυτό φοβόμαστε να της αντιπαρατεθούμε και πάλι ανοιχτά. Γνωρίζουμε ότι ακόμη και αν δεν κάνουμε κάτι παράνομο συμμετέχοντας σε μια διαμαρτυρία, η αστυνομία μπορεί να ασκήσει την ισχύ της πάνω μας, για παράδειγμα να μας κατηγορήσει ψευδώς και να μας στείλει στη φυλακή, να επιβραδύνει τη διαδικασία ασύλου μας ή να την εμποδίσει. Έτσι, βρισκόμαστε να παρατηρούμε τη διαδήλωση εξωτερικά και να ακούμε τους ανθρώπους να φωνάζουν “Azadi azadi”, ενώ δεν μπορούμε να τους ακολουθήσουμε. Φοβόμαστε ακόμη και να τους χειροκροτήσουμε».
Σχετικά με αυτό, ακριβώς, το τελευταίο ζήτημα, θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι ακόμα γύρω από τη διαδήλωσή μας, το περασμένο Σάββατο. Ένα άτομο που είναι λίγο πολύ συνηθισμένο στο να συμμετέχει σε διαδηλώσεις που διοργανώνονται στη Μυτιλήνη, θα μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει ότι μια τέτοια στάση απέναντι σε 50 άτομα ήταν σίγουρα αδικαιολόγητη και, σαφώς, υπερβολική. Εξάλλου, ακόμη και ένας περαστικός θα μπορούσε εύκολα να αντιληφθεί μια ειρηνική ομάδα ανθρώπων, με προμετωπίδα ένα πανό που έγραφε “STOP THE PUSHBACKS”, να είναι περικυκλωμένη ολοκληρωτικά από την αστυνομία. Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο θέαμα, θα πρέπει να το παραδεχτούμε.
Για να το πούμε με λίγα λόγια, γνωρίζουμε ότι πίσω από όλες τις νομικές δικαιολογίες σχετικά με τις διαδηλώσεις, ότι πίσω από όλη την κινητοποίηση της αστυνομίας, υπάρχει ένας τεράστιος φόβος. Το γνωρίζουμε πολύ καλά, το ακούσαμε ακόμη και στη νευρική φωνή του αστυνομικού διευθυντή της ασφάλειας που μιλούσε στον ασύρματο – ξέρουμε ότι στα ακριτικά σύνορα της Ελλάδας, στην περιοχή του Βορειοανατολικού Αιγαίου, αρκεί κανείς να φωνάξει δυνατά τη μαγική φόρμουλα: “Σταματήστε τις επαναπροωθήσεις“, και οι δρόμοι θα πλημμυρίσουν από δυνάμεις των ΜΑΤ. Φοβούνται. Μέσα στην αδεξιότητά τους δεν καταλαβαίνουν ότι περικυκλώνοντάς μας, δεν μειώνουν την ορατότητά μας, αλλά κάνουν ξεκάθαρα ορατή την ενοχή τους, τη συνεχή προσπάθειά τους να συγκαλύψουν τις δολοφονίες στην ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίου – «να φοβάσαι το θάνατο από νερό» είπε κάποιος στο παρελθόν. Φοβούνται, προφανώς, ότι τα φυλετικά όρια μεταξύ μεταναστών και πολιτών θα υποχωρήσουν σε έναν κοινό τόπο· αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούν τεχνηέντως να συντηρήσουν αυτόν τον διαχωρισμό, ανταποδίδοντας και επιβάλλοντας τον ίδιο τους το φόβο ανάμεσά μας. Από την πλευρά μας, λοιπόν, ας το πούμε άλλη μια φορά και ας ελπίσουμε ότι θα αντηχήσει σε ολόκληρη την Ελλάδα:
Να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις
Επισυνάπτουμε το flyer που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια των παρεμβάσεών μας στις γειτονιές της Μυτιλήνης, τις μέρες που προηγήθηκαν της διαδήλωσης.
ανοιχτή συνέλευση ενάντια στη συνοριακή βία
Το κείμενο της διαδήλωσης εδώ
About the July 2 demonstration
On Saturday, July 2, a demonstration against border violence and more specifically, against the systematic and strategic deployment of pushbacks by the Greek State in coordination with the Greek Coast Guard, took place in the centre of Mytilene. The hostile attitude of the local authorities towards an organised demonstration against pushbacks was made clear from the beginning. By the time we started gathering at Sappho Square (the central square of Mitilini), the undercover police officers approached us and cautioned us against marching through the central market road, as we were planning to do.
The reason, they said, was not to disturb the normal functioning of the local market and also, that we had to conform to the rules of the new law on public assemblies. Although we never asked permission from the municipality in order to demonstrate in the first place, as we never do. At the same time, we were suddenly encircled by several riot police units and undercover cops, with some of the former blocking the alleys between the square and the market street.
Despite all odd circumstances, the body of the demonstration, around 50 people, decided to move along the central seafront road and reach the Coast Guard’s headquarters, while on the way shouting slogans such as: “Cops, tv, port officers, all bastards kill together”, “Concentration camps, pushbacks and Manolada, if you are an immigrant this is Greece”, etc. From the beginning of the protest, until its very end, all around us, on both sides of the people marching, as well as at the end of the demonstration, cordons of riot police units were following us at arm’s length; the cops followed us even until the Mpinio squat, which was the final destination of the demonstration, all while a drone, also, flew over our heads, to salute us.
While we faced overwhelming pressure from the police throughout the whole demonstration, our comrades of migrant background noted: ‘In comparison with the other people who take part in the demonstrations we do risk so much more, even though we hold a paper issued by the government, the police and the government can do whatever they want with us. In the past, we suffered great violence at the hands of the police, and this is why we are afraid to face them again. We know that even if we are not doing anything illegal by taking part in a protest, the police can exercise their power over us, for example by accusing us falsely and sending us to prison, slowing down our asylum process, or blocking it completely. Thus, we find ourselves looking at the demonstration from the outside, and hearing people scream “Azadi azadi”, but we cannot join them. We are even scared of clapping our hands for them’.
On that topic, there is the last thing that we should point out about our demonstration. A person that is more or less accustomed to participating in demonstrations organised in Mitilini, could easily observe that such an attitude against 50 people was surely unjustifiable and, clearly, exaggerated. After all, even a passerby could easily notice a peaceful bunch of people with a “STOP THE PUSHBACKS” banner in the front, surrounded by the police. It was an unusual spectacle, we would admit.
To say it in a few words, we know, that underneath all the legal excuses about protesting, that underneath all the police mobilisation on the ground, there is a huge fear. We know it very well, we even heard it in the nervous voice of the undercover police chief officer speaking on the radio; we know that at the very North-East Aegean borders of Greece, all you have to do is to say the magic words: “Stop the pushbacks”, and the roads will flood with the riot police. They are in fear. In their clumsiness they don’t understand that by encircling us, they are not reducing our visibility, but they are clearly making visible their guilt, their continuous attempt to cover up the murders in the open sea of Aegean – “fear death by water” as someone said in the past. They are, obviously, afraid that the racial boundaries between the immigrant and the citizen will fade away into a common ground, and that’s the reason they try to maintain that division, by spreading and imposing the very same fear onto us. So, from our side, let’s say it one more time, and hope it will resonate throughout Greece:
Stop the pushbacks
We attach the flyer that was distributed during our interventions in Mitilini’s neighbourhoods on the days leading up to the march.
open assembly against border violence
The text from the demo here
