Περί καταλήψεων, «δημοκρατίας» και ομοφωνίας… ο λόγος
κείμενο που γράφτηκε και μοιράζεται από πρωτοβουλία ατόμων:
Περί καταλήψεων, «δημοκρατίας» και ομοφωνίας… ο λόγος
Η κατάληψη δεν είναι δημοκρατία
Η κατάληψη αποτελεί το ύστατο μέσο διεκδίκησης των φοιτητών (και όχι μόνο). Σταματάει την παραγωγή της τυποποιημένης γνώσης και τις διοικητικές και οικονομικές λειτουργίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Είναι ένας εκβιασμός, όπως και η απεργία, που έχουν και οι δύο ως ξεκάθαρο στόχο το κεφάλαιο.
Δεν είναι νόμιμη για το σύστημα και τους νόμους του· είναι όμως νόμιμη για τα δικά μας «θέλω». Και επειδή είναι κάτι που ξεκινάει από εμάς, αυτό ακριβώς μας δίνει τη δυνατότητα να θέσουμε εμείς τους όρους του αγώνα μας. Για μας η ιδέα ότι μέσα σε κινηματικές διαδικασίες κάποιος πρέπει ή ακόμα και μπορεί να μετράει κεφάλια δεν έχει κανένα νόημα.
«Δημοκρατικές» διαδικασίες vs Ομοφωνία
Οι Γ.Σ. (Γενικές Συνελεύσεις) στην τωρινή τους μορφή δεν αποτελούν κοινό πεδίο ζύμωσης και ανταλλαγής επιχειρημάτων, καθώς συνήθως το αποτέλεσμά τους εξαρτάται από τον κόσμο που είναι ικανή να κινητοποιήσει η κάθε παράταξη, ακόμα και ο ανένταχτος κόσμος, που ως μειοψηφία είναι αδύναμος σε μία διαδικασία ψηφοφορίας, αναγκάζεται να ενσωματωθεί στις ήδη υπάρχουσες απόψεις που ενδεχομένως να μην τον εκφράζουν.
Βασική προϋπόθεση στο να καταφέρει αυτός ο κόσμος να μείνει μέχρι το τέλος μιας Γ.Σ. είναι να μην είναι αναγκασμένος να υποστεί μικροπολιτικές εντάσεις και παραληρήματα των εκάστοτε ηγετίσκων. Παράλληλα το σώμα που απαρτίζει τη συνέλευση δεν έχει ούτε κοινή αφετηρία ούτε κοινές επιδιώξεις· ενυπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η συνθήκη που διαμορφώνεται με το Νόμο–Πλαίσιο, όπου κάποιοι υπερμάχονται του νόμου και θέλουν ανοιχτές σχολές, ενώ κάποιοι άλλοι διαλέγουν το δρόμο της αντίστασης. Όλοι χαιρόμαστε που οι άνθρωποι που υποστηρίζουμε την κατάληψη και τις κινητοποιήσεις είμαστε πλειοψηφία μέσα στις Γ.Σ. αν όμως άλλαζαν οι συσχετισμοί και από πλειοψηφία γινόμασταν μειοψηφία θα αποδεχόμασταν την ήττα μας, σταματώντας να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας;
Μάλλον όχι, μιας και δεν θα ’πρεπε να μας ενδιαφέρει η ύπαρξη διαδικασιών στις οποίες θα μπορεί να ακούγεται η άποψη όλων. Μας ενδιαφέρει η άποψη μόνο αυτών που προσπαθούν, σε κάθε δεδομένη στιγμή, να αλλάξουν την κατάσταση της ζωής τους επιλέγοντας το δρόμο της συλλογικής αντίστασης. Αυτή η συνθήκη – προς το παρόν – υπάρχει μόνο μέσα στις καταλήψεις· εκεί βρίσκεται ο κόσμος αυτός.
Οι καταλήψεις αποτελούν κοινότητες αγώνα όπου μπορούμε να συνδιαλλαγούμε και να και να ανταλλάξουμε ιδέες για δράσεις και πρακτικές. Σε καμία περίπτωση δεν θα ’πρεπε να επιτρέψουμε να μεταφερθούν τα χαρακτηριστικά των Γ.Σ. (έτσι όπως αναφέρθηκαν και παραπάνω) στις επιτροπές και τα συντονιστικά των καταλήψεων. Εκεί, άτομα με κοινές επιδιώξεις μπορούν να συνδιαμορφώνουν και να αποφασίζουν ομόφωνα ποιες θα είναι οι δράσεις τους.
Για μας η ομοφωνία δεν είναι από μόνη της στόχος, αλλά είναι και το μέσο που θα φέρει τον κόσμο, που απαρτίζει μία κοινότητα αγώνα, να κάνει κτήμα τις αποφάσεις του. Η ομοφωνία είναι ο τρόπος μέσω του οποίου οι άνθρωποι μπλέκουν τις ανάγκες και τις ζωές τους με τις κινηματικές επιδιώξεις χωρίς την ανάθεση στους «ειδικούς» της πολιτικής και του συνδικαλισμού.
Όταν η συνδιαμόρφωση
απόψεων αποκτά ουσία,
η πράξη γίνεται κτήμα όλων.
* Μειοψηφίες αντίστασης *
μέσα και έξω απ’ τις σχολές
Μυτιλήνη, 16/09/2011
