Κατάληψη στο Μπίνειο

Κείμενο που γράφτηκε και μοιράζεται από πρωτοβουλία ατόμων στην Κατάληψη.

Το μεσημέρι της Τετάρτης 5/1/2011, μπάτσος της ομάδας ΔΙΑΣ παρέσυρε και σκότωσε με την μηχανή του μία 7χρονη τσιγγάνα έξω από καταυλισμό των Ρομά στο Μενίδι. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αυτόπτων μαρτύρων ο μπάτσος έσυρε το θύμα του για 150 μέτρα.
Το κορίτσι, που είχε βγει για να πει τα κάλαντα, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου και υπέκυψε στα τραύματά του. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου, ακολούθησαν συμπλοκές μεταξύ των κατοίκων της περιοχής και μονάδων ΜΑΤ που έσπευσαν για καταστολή της οργής. Ο μπάτσος οδηγήθηκε στο ΑΤ Ν. Ιωνίας όπου μετά από ανάκριση αφέθηκε ελεύθερος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, αν μη τι άλλο, έχει μπει στην καθημερινότητά μας να μαθαίνουμε για θανάτους που προκλήθηκαν από τις αστυνομικές αρχές. Ένα περιστατικό που εντάσσεται στο μεγάλο φάσμα των κρατικών δολοφονιών που περνούν μάλλον απαρατήρητες, σίγουρα αναπάντητες.Ο κατάλογος είναι μακρύς: εργατικά “ατυχήματα”, δολοφονίες μεταναστών, θάνατοι λόγω υποσιτισμού στον καπιταλιστικό παράδεισο της ελεύθερης αγοράς των αφεντικών καθώς και οι καθημερινοί μικροί θάνατοι που όλοι βιώνουμε στο καθεστώς καταπίεσης και ανελευθερίας που ζούμε, είτε στο σχολείο, είτε στη δουλειά, είτε στον “ελεύθερο” (μα ετεροκαθορισμένο) μας χρόνο.

Ο στόχος του κράτους είναι το γνωστό σε όλους και όλες “διαίρει και βασίλευε”. Μέσω των μηχανισμών του, χωρίζει τους ανθρώπους που μπορούν αν το θελήσουν να το καταστρέψουν, σε ράτσες, φυλές, ιθαγενείς, αλλοδαπούς, μειονότητες, θρησκευτικές και αθλητικές ομάδες και άλλα τόσα. Ώστε να μην καταλάβουμε πως δε μας χωρίζει τίποτε ουσιαστικά και πως σίγουρα θα έπρεπε να μας ενώνει ένας κοινός στόχος, το να πάρουμε πίσω αυτό που τα αφεντικά μας άρπαξαν: την εξουσία πάνω στις ζωές μας.

Έτσι λοιπόν για όσους και όσες δεν πείθονται από το παραμύθι, το κράτος φροντίζει εν όψει χρεοκοπίας και οικονομικής κρίσης να προσλάβει ακόμη περισσότερους “προστάτες του πολίτη” ενώ η παρουσία της αστυνομίας γίνεται ολοένα και πιο έντονη, έτσι ώστε να μην σκεφτούμε καν να αντιδράσουμε και να ανεχόμαστε τους μπάτσους να γυρνάνε στις γειτονιές μας με το ύφος του σερίφη στην άγρια δύση.Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία αν ο μπάτσος που παρέσυρε την 7χρονη είχε πρόθεση ( εκείνη τι στιγμή) να τη σκοτώσει αφού και μόνο η παρουσία τους στους δρόμους αποτελεί καθημερινή κρατική τρομοκρατία. Και αν τραβήξουν όπλο και σκοτώσουν κάνα παιδί… και αν πατήσουν κάνα κοριτσάκι και το σκοτώσουν…. και αν πνίξουν χιλιάδες μετανάστες στο αιγαίο…και αν δείρουν και καμιά εκατοσταριά ανθρώπους που βγαίνουν στο δρόμο για να αντεπιτεθούν στο κράτος και να αρνηθούν το μέλλον που τους επιφυλάσσουν τα αφεντικά, μάλλον θα πρέπει να το θεωρήσουμε φυσικό επόμενο μιας και εμείς τους αφήνουμε να το κάνουν…

Βέβαια όλα αυτά μπορεί κάποιοι/ες από εμάς να μην τα μαθαίνουν καν αφού τα ΜΜΕ παίζουν πολύ καλά το ρόλο τους που δεν είναι άλλος από το να προβάλλουν όσα συμφέρουν το κράτος και το κεφάλαιο.Τα εκάστοτε παπαγαλάκια που αναπαράγουν τον λόγο της εξουσίας στα δελτία των 8 φρόντισαν να κουκουλώσουν ή να διαστρεβλώσουν το γεγονός ώστε να μην υπάρξουν οι ανάλογες κοινωνικές αντιδράσεις.Ας σκεφτούμε μόνο αν και πόσα πραγματικά ξέρουμε για το 7χρονο παιδί που του στέρησε τη ζωή ένας “προστάτης’ του, ένας μπάτσος της ομάδας ΔΙΑΣ, και ας σκεφτούμε πόσα ξέρουμε για τους εορτασμούς της πρωτοχρονιάς σε 20 διαφορετικές πόλεις του πλανήτη… Μάλλον μας κοροιδεύουν…..

Η θέση μας απέναντι στο συγκεκριμένο αλλά και σε κάθε άλλο περιστατικό κρατικής βίας είναι δίπλα στα εκάστοτε θύματα της. Στεκόμαστε ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και σε κάθε μορφή εξουσίας που μας περιβάλλει. Η απάντηση για μας είναι καθημερινές αντιστάσεις στους χώρους εργασίας,η έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες, η συμμετοχή μας σε συλλογικές διαδικασίες χωρίς ιεραρχίες. Ας πάρουμε επιτέλους τις ζωές μας στα χέρια μας.

“Είναι τόσο συμβολικό όσο και πρακτικό. Όσο υπάρχουν εξουσιαστές θα υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι ενάντια σε κάθε εξουσία. Μου προκαλεί το ίδιο πρόβλημα η κίνηση ενός μπάτσου στους δρόμους όσο ένα ψεύτικο χαμόγελο.Αναγνωρίζω τις διαφορές τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά δεν παραβλέπω την κοινή σαπίλα που τα περιβάλει.“

Λόγια συντρόφου για το περιστατικό

Οργισμένοι/Οργισμένες