Κατάληψη στο Μπίνειο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

Η γενιά του καφέ και του τσιγάρου υπάρχει. Παντού στον κόσμο θα βρεις τα τέκνα της. Μιλάει πολύ ή δε μιλάει καθόλου, το ίδιο και το αυτό. Βρίσκεται στα ίδια μέρη, έχει τις ίδιες συνήθειες, σε φιλάει σταυρωτά, σε ζαλίζει δύο ώρες με χνώτα από καφεΐνη και κάπνα, κοιτάζει το ρολόι και σε αποχαιρετά ως την επόμενη φορά. Ζει τώρα. Στο απόλυτο σήμερα. Βαριέται που δουλεύει και κάνει το “διάλλειμα για ένα τσιγάρο” μέρος του οχταώρου. Αφήνει το χρόνο να σέρνεται στον ρυθμό του και μετράει την “απόσταση σε τσιγάρα”. Σε κάθε παφ μια περαστική στιγμή, μια περαστική σκέψη “γίνεται καπνός”. Το τσιγάρο, η στάχτη, ο καπνός σου θυμίζουν ότι το να ζεις είναι μαζί και να πεθαίνεις. Αυτό σου μεταδίδει ο Τζάρμους, μέσα από «βινιέτες» της ανθρώπινης ύπαρξης, δίχως τίποτε συναρπαστικό να δικαιολογεί την ύπαρξη των χαρακτήρων. Αν όμως, κοιτάξεις γύρω σου, όλα είναι τόσο αληθινά μέσα σ’ αυτή την ταινία. Ακόμη κι αν δε δείχνει να συμβαίνει τίποτα. Ακόμη και στις σιωπές δύο ανθρώπων που κάθονται σ’ ένα τραπέζι και δεν έχουν τίποτα να πουν.