Κατάληψη στο Μπίνειο

Οι καταλήψεις αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ένα σημαντικό μέσο αγώνα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Οι καταλήψεις δεν έχουν έρθει για να στεγάσουν απλώς την επιθυμία πολλών (κυρίως αναρχικών) ομάδων για τη δημιουργία σημείων συνάντησης, ζύμωσης και διάχυσης του αγώνα τους, αλλά αποτελούν ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των «από τα κάτω» για να ορθώσουν τις αντιστάσεις τους απέναντι στον κυρίαρχο πολιτισμό της εξατομίκευσης και της συνεχούς υποβάθμισης των ζωών μας. Είναι χώροι που όσο περισσότερο γίνονται οικειοποιήσιμοι από την κοινωνία τόσο περισσότερο ολοκληρώνουν τους σκοπούς ύπαρξής τους. Δεν είναι τυχαίο, υπό αυτή την έννοια, ότι σήμερα δεν έρχονται να καλύψουν μόνο τις ανάγκες στέγασης ή συγκρότησης αγώνων, αλλά στεγάζουν ολόκληρες δομές αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, κ.λπ.) και έχουν φτάσει να εξαπλώνονται και μέσα στους χώρους δουλειάς δίνοντας διεξόδους στους εκβιασμούς του κεφαλαίου.

Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και κεφαλαίου. Εδώ και καιρό, κράτος και παρακράτος (με κυριότερο εκφραστή σήμερα τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή) έχουν εξαπολύσει μία εντονότατη επίθεση σε στέκια και καταλήψεις σε όλη την ελλάδα όπου και απλώνονται τέτοιας μορφής εγχειρήματα.[1] Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και όλες είναι ότι ο κεντρικός σχεδιασμός εντός του οποίου και πραγματοποιείται αυτή η επίθεση δεν είναι ξέχωρος από την συνεχιζόμενη καταστολή που δέχονται τα αντιστεκόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Δεν είναι ξέχωρος ούτε από την στρατικοποίηση των γειτονιών και των πόλεων, ούτε από την ποινικοποίηση οποιασδήποτε μορφής κοινωνικού και ταξικού αγώνα, ούτε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιουργούνται για τον εγκλεισμό των απόκληρων αυτού του κόσμου. Το δόγμα «μηδενικής ανοχής» επιβάλλει την ισοπέδωση όσων δεν είναι διατεθειμένοι να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Πέρα από την πρακτική εφαρμογή που βρίσκουν οι εκκενώσεις των καταλήψεων και των στεκιών είναι σε πλήρη εφαρμογή και μία προσπάθεια απονοηματοδότησης και αποπροσανατολισμού από τους πραγματικούς σκοπούς των μέσων αυτών. Με την πλήρη συμπόρευση των ΜΜΕ, μετονομάζουν τους χώρους σε «εστίες ανομίας» και καταπάτησης δημόσιας περιουσίας. Τα εργαλεία επισκευής των χώρων, τα άδεια μπουκάλια μπύρας από τις εκδηλώσεις, και οτιδήποτε βολεύει επονομάζονται οπλοστάσια, οι κινηματικές δομές των ραδιοφώνων, των ιστοσελίδων και των τυπογραφείων σε μηχανισμούς προπαγάνδισης τέλεσης παράνομων πράξεων.

Οι άνθρωποι που μετέχουμε και στηρίζουμε τέτοιου είδους εγχειρήματα σε καμία περίπτωση, ούτε τώρα, ούτε ποτέ, δεν αποποιηθήκαμε τη χρήση της βίας ως μέσο διεκδίκησης ή και συμβολικής δράσης. Η πολεμική στον υποκριτικό ακροδεξιό όρο «εστίες ανομίας» δεν γίνεται γιατί εθελοτυφλούμε σε τέτοιο βαθμό που να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάληψη ή η σύγκρουση με τις κρατικές συμμορίες (ΕΛ.ΑΣ.) στο δρόμο είναι νόμιμες με βάση το αστικό νομοθετικό πλαίσιο. Αντίθετα η πολεμική πραγματοποιείται καθότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το αστικό κράτος σε περιόδους δυσκολίας διαχείρισης της κοινωνικής αντιβίας που ορθώνεται «βαφτίζει» νόμιμο η παράνομο, σωστό η λάθος, καθετί ανάλογα με τη στρατηγική που το εξυπηρετεί για να καθιερώσει την κυριαρχία του. Ούτως ή άλλως, οι απαντήσεις που δίνει η κοινωνία είναι αρκετές για να τους διαψεύσουν, με την οικειοποίηση της πρακτικής της κατάληψης σε κάθε αγώνα ή διεκδίκηση από τους εργαζόμενους, οι αγώνες από τους κατοίκους της Β. Χαλκιδικής, οι συγκρούσεις με την αστυνομία στην Κερατέα και πάει λέγοντας.

Κανένας όμως κοινωνικός αγώνας δεν κρίθηκε ποτέ με ορούς νομιμότητας ή παρανομίας. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι δίκαιοι και επιβεβλημένοι. Άραγε ποιος ή ποια θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι οι χώροι αυτοί και οι αγώνες που δίνονται μέσα από αυτούς έχουν την ευθύνη για τη συνολικότερη υποτίμηση των ζωών μας. Άραγε φταίει η Βίλλα Αμαλίας για το βασικό μισθό των 508€; Μήπως ευθύνεται η Κατάληψη του Ορφανοτροφείου για τους 1.500.000 άνεργους? Τα σκάνδαλα με τις μίζες, τα μαύρα χρήματα και τους κρυφούς λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες ξεκίνησαν μέσα από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι της ΑΣΟΕΕ ή ευθύνεται η Κατάληψη Αντιβίωση για τη διάλυση του ΕΣΥ; Τέλος, πιστεύει κάποιος ότι φταίει η Κατάληψη στο Μπίνειο για τα ναυάγια με τους νεκρούς μετανάστες στο Αιγαίο;

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικοί χώροι πέρα από τις όποιες αντιφάσεις και αντιθέσεις τους, αποτελούν πολύ συγκεκριμένα, μέσα συλλογικοποίησης και δημιουργίας. Αποτελούν τόπους συνάντησης, και γέννησης κοινωνικών  και ταξικών αντιστάσεων, ενάντια στην βαρβαρότητα των ντόπιων και ξένων αφεντικών, των μνημονίων και των αλλεπάλληλων «εκτάκτων μέτρων». Οι καταλήψεις δίνουν την αφετηρία στους καταπιεσμένους να διαμορφώνουν οι ίδιοι τους κανόνες και τις σχέσεις τους, χωρίς να τους επιβάλλονται από εργοδότες, νομοθέτες ή καθοδηγητές. Διαμορφώνουν έναν πολιτισμό ενάντια στον πολιτισμό του κέρδους και του εμπορεύματος και αποτελούσαν πάντα ένα από τα δυναμικότερα αναχώματα – στην παλιά και συνεχώς εντεινόμενη ιστορία- του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας

Γι’ αυτό ας γίνει ξεκάθαρο στους πάντες ότι οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια δεν διεκδικούν κανένα ρόλο από αυτό που επιχειρείται να τους αποδοθεί από δεξιά αλλά και από αριστερά. Δεν είναι ούτε μπαρουταποθήκες ούτε όμως και πολιτιστικά κέντρα. Είναι τα σημεία συνάντησης του κόσμου που θέλει να πάρει τις ζωές του στα χέρια του.

Η αδυναμία αντίστασης στη συνεχιζόμενη αυτή καταστολή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των ορίων αντίστασης ή των προσκολλήσεων του κόσμου που περιβάλλει αυτές τις δομές. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είναι συνέπεια της γενικότερης αίσθησης ήττας που διαπνέει όλους τους καταπιεσμένους. Η προσκόλληση στο μοντέλο της κομματικής αντιπροσώπευσης, ή σε παρωχημένα συνδικαλιστικά κομμάτια που έχουν χάσει κάθε σύνδεση με τη βάση τους (και που είναι έτοιμα να  ξεπουλήσουν τους αγώνες ακόμα και την τελευταία στιγμή), ο εκφυλισμός αγωνιστικών μέσων σε εθιμοτυπικές ανέξοδες διαδικασίες, αλλά κυρίως η συνολικότερη διάσπαση του κόσμου των «από τα κάτω» μέσα από τεχνητούς διαχωρισμούς είναι αυτό που επιτρέπει στον κόσμο της κυριαρχίας να συνεχίζει την γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας.

Για αυτό λοιπόν, όπως οι εργατικοί αγώνες που έρχονται δεν είναι θέμα μόνο των εργαζόμενων των επιμέρους κλάδων, όπως η φασιστική καταστολή που δέχονται οι μετανάστες μέσα από ρατσιστικά πογκρόμ και επιχειρήσεις τύπου «Ξένιου Δία» δεν είναι θέμα μόνο των μεταναστών που τις αντιμετωπίζουν,  έτσι και οι εκκενώσεις και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους δεν μπορούν να αποτελούν υπόθεση μόνο για τον κόσμο που συμμετέχει σε αυτές ή το στενό του κύκλο. Οι απαντήσεις που καλούμαστε να δώσουμε πρέπει να είναι συνολικές και όσο το δυνατόν δυναμικότερες, όχι μόνο για να μπει ένα φρένο στην ανέχεια και την εξαθλίωση που μας οδηγούν, αλλά για να ξαναβρούμε επιτέλους το δρόμο για τις ‘ουτοπίες’ μας.

Δεν είναι ότι δε μας θλίβει η απώλεια πολλών από τις καταλήψεις, αφού μέσα σε αυτές βρεθήκαμε, προβληματιστήκαμε, συζητήσαμε και εκφράσαμε πολλές από τις επιθυμίες μας για τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε. Όμως οι χώροι αυτοί δεν αποτελούν τον στόχο, αλλά το μέσο για να εκφράσουμε και να αγωνιστούμε για αυτές μας τις επιθυμίες και οι επιθυμίες αυτές δεν περιορίζονται μέσα στους τοίχους που τις περικλείουν. Έτσι, ο αγώνας μας για τον κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης θα συνεχιστεί και θα διαχυθεί μέσα στις υπόλοιπες δομές του σήμερα αλλά και τις δομές του αύριο…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

Κατάληψη στο Μπίνειο,

Αυτοοργανωμένο Ραδιόφωνο 105FM,

Συνέλευση για τη Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση,

Αλληλέγγυοι-ες

Μυτιλήνη, Σεπτέμβρης 2013