Κατάληψη στο Μπίνειο

Στις 29 Απρίλη 2011, απαγάγονται από τα σπίτια τους οι αναρχικοί Ν.Λ., Γ.Π. και Θ.Σ. μαζί με ακόμη ένα άτομο και μεταφέρονται στη Γ.Α.Δ.Α. Πριν καν ακόμα τους γνωστοποιηθεί ο λόγος της προσαγωγής αυτής, διάφορα ΜΜΕ αρχίζουν ήδη να διαδίδουν ότι έχουν πραγματοποιηθεί συλλήψεις για τον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου Ιανός και του υποκαταστήματος της Marfin, κατά τις συγκρούσεις της 5^ης Μάη 2010 που οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων από αναθυμιάσεις. Η επιχείρηση αυτή στηρίχτηκε σε ένα ανώνυμο σημείωμα το οποίο πέρα από το να κατονομάζει τους τρεις συντρόφους, έδινε στοιχεία για τις διευθύνσεις στις οποίες και διέμεναν καθώς και τα τηλέφωνά τους. Στοιχεία που μόνο η κρατική ασφάλεια θα μπορούσε να διαθέτει. Μετά από μία 8ωρη παραμονή στη ΓΑΔΑ και ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιούνται έρευνες στα σπίτια τους, δεν προκύπτει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον τους με αποτέλεσμα να αφεθούν ελεύθεροι και να καλεστούν μετά από μία βδομάδα για ανωμοτί καταθέσεις. Παράλληλα δια μαγείας εξαφανίζεται και το ενοχοποιητικό σημείωμα μέσα από το φάκελο της υπόθεσης.

Σήμερα ένα χρόνο μετά από την προσαγωγή τους και 2 χρόνια μετά τα γεγονότα της 5^ης Μάη, και ενώ οι εξετάσεις του οπτικοαουστικού υλικού και των μαρτυρικών καταθέσεων έχουν ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι του 2010 χωρίς να προκύπτει κάτι αξιοποιήσιμο, γνωστοποιείται στους συντρόφους μέσω των δικηγόρων τους, ότι η υπόθεση ξεπαγώνει και ότι πρόκειται να τους ασκηθούν διώξεις για ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, χρήση εκρηκτικών κλπ.

Η χρονική συγκυρία της αρχικής προσαγωγής τους αλλά και της γνωστοποίησης για τις διώξεις που έπονται δεν είναι καθόλου τυχαία. Η ανακίνηση της υπόθεσης κάθε χρόνο κοντά στην ημερομηνία του τραγικού θανάτου των τριών εργαζομένων κάνει ξεκάθαρη την προσπάθεια δημιουργίας μιας μαύρης επετείου. Μιας επετείου μέσα από την οποία η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά της νοήματα σε σχέση με την κοινωνική αντιβία. Γιατί φυσικά η στόχευση δεν είναι η υπενθύμιση του γεγονότος του εμπρησμού του υποκαταστήματος της Marfin και του θανάτου των εργαζομένων της, αλλά η εγκαθίδρυση στην κοινωνική συνείδηση ότι η βία θα πρέπει να παραμείνει αυστηρά μονοπώλιο του κράτους. Στόχος της κυριαρχίας είναι η κάθε μαχητική, ανατρεπτική χειρονομία απέναντι στους κρατικούς και καπιταλιστικούς μηχανισμούς που επιβάλλουν καθημερινά την εξαθλίωση να εκλείψει. Οι μνήμες από στιγμές εξέγερσης  και σύγκρουσης όπως αυτές του Δεκέμβρη του 2008, των διαδήλωσεων της 5^ης Μάη, τα διήμερα στις 28-29 Ιούνη και 19-20 Οκτώβρη, καθώς και πιο πρόσφατα στις διαδηλώσεις στης 12^ης Φλεβάρη, να αντικατασταθούν από μία υποψία οργής που θα εκφράζεται αποκλειστικά μέσα στα στενά πλαίσια της δημοκρατικής νομιμότητας.

Η επιλογή των τριών συντρόφων για τον ρόλο των αποδιοπομπαίων τράγων δεν είναι καθόλου τυχαία. Και οι τρεις αποτελούν κομμάτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, με συνεχόμενη και συνεπή παρουσία στους αγώνες που αυτός δίνει για την ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης. Η δίωξή τους, πέρα από την προφανή προσπάθεια της φυσικής αλλά ακόμα περισσότερο της ηθικής τους εξόντωσης με τις κατηγορίες που τους επιβάλλουν, σκοπό έχει και τη δαιμονοποίηση και περιθωριοποίηση του κινήματος στο οποίο ανήκουν. Ενός κινήματος που βρίσκει όλο και περισσότερο απήχηση μέσα από τις δευρυνόμενες και συνεχώς αυξανόμενες αδιαμεσολάβητες και ακηδεμόνευτες δομές μέσα στις οποίες οργανώνονται οι αντιστάσεις αλλά και η καθημερινή ζωή των «από κάτω» σήμερα.

Η καπηλεία του θανάτου των τριών εργαζομένων από την εξουσία και τα τσιράκια της για να περάσουν τα μηνύματα τους μας εξοργίζει. Οι τρεις εργαζόμενοι είναι νεκροί της εργατικής τάξης και δεν θα μπορούσε (ούτε και θα τον ενδιέφερε) κανένας αστικός μηχανισμός να αποδώσει δικαιοσύνη για το χαμό τους. Ο θάνατος των Επαμεινώνδα Τσάκαλη, Παρασκευής Ζούλια και Αγγελικής Παπαθανασοπούλου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη μας. Το αδιανόητο γεγονός της πρόκλησης του θανάτου τους από μέσα της κοινωνικής αντιβίας αποτέλεσε και θα αποτελεί αφορμή για τη επαναδιαπραγμάτευσή στον καθένα και την καθεμία μας για την χρήση διαφόρων μέσων και τη διαλεκτική σχέση που αυτά έχουν με την επίτευξη των ενίοτε σκοπών.

Και οι τρεις σύντροφοι έχουν από την αρχή, μέσω δημόσιων τοποθετήσεών τους αρνηθεί όλες τις κατηγορίες για συμμετοχή στα γεγονότα για τα οποία και κατηγορούνται, κάτι άλλωστε που είναι γνωστό και στις διωκτικές αρχές από τα  στοιχεία που ήδη διαθέτουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε συντρόφους μας να διώκονται με κατασκευασμένα και διογκωμένα κατηγορητήρια, και όπως και τις προηγούμενες φορές, δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

Καμία δίωξη, ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να ανακόψει το ποτάμι της κοινωνικής οργής που θα έρθει να συμπαρασύρει τον κόσμο της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας τα γόνιμα εδάφη για να ξεπηδήσει ο κόσμος της ισότητας και της ελευθερίας.

Κάτω τα ξερά σας από τους συντρόφους μας

Σύντροφοι-ισσες από τη Μυτιλήνη