Κατάληψη στο Μπίνειο

Κείμενο που γράφτηκε και μοιράζεται από πρωτοβουλία ατόμων στην Κατάληψη.

ποιοι σαπίζουν, τελικά, στις φυλακές;

Πριν λίγες μέρες δικαστήριο της Μυτιλήνης καταδίκασε τη Μαριάνθη Πατσελή σε ισόβια κάθειρξη, για 12 γραμμάρια ηρωίνης. Η Μ. Πατσελή είναι εξαρτημένη χρήστρια και προσκόμισε στο δικαστήριο όλες τις ιατροδικαστικές γνωματεύσεις και βεβαιώσεις παρακολούθησης προγραμμάτων απεξάρτησης μέσα στις φυλακές. Παρόλα αυτά, ο εφέτης Σάββας Κυριακίδης, παρακάμπτοντας ακόμα και αποφάσεις προηγούμενων δικαστηρίων, δεν της το αναγνώρισε. Ασκώντας, έτσι, την απόλυτη εξουσία του, αποφάσισε να την κλείσει στη φυλακή για όλη της τη ζωή.

Ένα πρώτο ερώτημα, εύλογα, μας δημιουργείται: αν, για το αστικό σύστημα, φυλακή σημαίνει τιμωρία, ποινή και σωφρονισμός για την παραβίαση κάποιου κανόνα, ποιοι και πώς αποφασίζουν αυτούς τους κανόνες, ποιοι και πώς τους επιβάλλουν;

Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, κρατούμενοι εξέδωσαν το παρακάτω κείμενο:

«Εμείς, κρατούμενοι και κρατούμενες από πολλές φυλακές της χώρας, εκφράζουμε την οργή μας για τις εξοντωτικές ποινές, που μας αποδίδει η …ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Ποινές που κυρίως εισπράττουμε όσοι από μας είμαστε φτωχοί, αδύναμοι, τοξικομανείς ή αλλοδαποί. Καταγγέλλουμε τις εξοντωτικές ποινές, που φτάνουν μέχρι ισόβια, για μικροποσότητες ναρκωτικών μεταξύ τοξικομανών, όπως στην περίπτωση της Μαριάνθης Πατσελή, που όπως υποστήριξε συγκατηγορούμενή της, τα αντάλλαξε με καλλυντικά! Στεφτείτε έναν άνθρωπο -που στην πραγματικότητα είναι θύμα της πραγματικής εμπορίας- να είναι επί 20 χρόνια συνεχώς στη φυλακή, την ώρα που άνθρωποι που εμπλέκονται στα μεγαλύτερα σκάνδαλα (βατοπέδια κ.λπ.) κυκλοφορούν ελεύθεροι και διασκεδάζουν. Έτσι, ενώ στη Βουλή παίζεται μια κωμωδία, ένα παιχνίδι εντυπώσεων με τα κλεμμένα λεφτά των πολιτικών, χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στη φυλακή χωρίς προοπτική, χωρίς αύριο. Το 2009, ο συγκρατούμενός μας Αν. Χαραλαμπάκης, αποδεδειγμένα τοξικομανής επί τριάντα χρόνια, καταδικάστηκε σε ισόβια για 6,5 γραμμάρια ηρωίνης. Τέσσερις μήνες μετά αυτοκτόνησε. Φαίνεται ότι η Πολιτεία έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε αποσυμφόρηση μέσω της φυσικής μας εξόντωσης!».

Η Μ. Πατσελή δεν είναι άγνωστη στο χώρο των φυλακών. Έχει, με συνέπεια, αγωνιστεί για τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Μαζί με τη συγκρατούμενή της Κ. Γκουλιώνη (που βρέθηκε νεκρή και δεμένη με χειροπέδες, κατά τη μεταγωγή της με πλοίο πριν το εφετείο της) αντιστάθηκε και δημοσιοποίησε το βασανιστήριο του κολπικού ελέγχου στις γυναικείες φυλακές. Η περίπτωσή της αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα συμπόρευσης κράτους και δικαστικού μηχανισμού για την ηθική και συχνά και φυσική εξόντωση ανθρώπων μέσω του σωφρονιστικού συστήματος. Ανθρώπων που, ακόμη και σε συνθήκες εγκλεισμού, επιλέγουν να μένουν αξιοπρεπείς. Ανθρώπων που, με τεράστιο προσωπικό κόστος, επιλέγουν να συμμετέχουν σε συλλογικούς αγώνες κρατουμένων ή δε διστάζουν να προχωρούν σε ατομικές πράξεις ανυπακοής. Κι αυτή είναι μια στάση ζωής που δε συγχωρείται εύκολα από το εκδικητικό κράτος και τους εξουσιομανείς υπερασπιστές του.

Σε εμάς, τους «απ’ έξω», φτάνει ένα πολύ μικρό δείγμα ανάλογων περιπτώσεων. Όπως του Βαγγέλη Πάλλη, που έχει γευτεί πολλάκις τη βαρβαρότητα αυτού του συστήματος, με εκδικητικές μεταγωγές, ξυλοδαρμούς, απομονώσεις, πειθαρχικά. Στις 30/8, έπειτα από μια ακόμη αυθαίρετη απόρριψη του αιτήματός του για προσωρινή άδεια εξόδου, ενώ πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις, ο Β. Πάλλης αυτοτραυματίστηκε σοβαρά στο κελί του και έκτοτε νοσηλεύεται σε νοσοκομείο. Ή η περίπτωση των αδελφών Νίκου και Θόδωρου Τσουβαλάκη, δύο «φτωχοδιάβολων» που, για μικροκλοπές υπολογιστών και μπαταριών για κινητά από αλυσίδα ηλεκτρονικών, καταδικάστηκαν σε έξι και τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Ο Ν. Τσουβαλάκης εξηγείται:

«Προσπαθήσαμε να κλέψουμε γιατί λιμοκτονούσαμε. Δούλευα σε καφετέριες κι εστιατόρια στα νησιά. Το χειμώνα δε βρήκα δουλειά. Ζούσαμε μαζί στα Πετράλωνα, χρωστάγαμε τα νοίκια. Ο Θοδωρής δεν μπορούσε να δουλέψει. Έπαιρνε από την Πρόνοια επίδομα 280 ευρώ. Άλλοι ληστεύουν το Δημόσιο, ταμπουρωμένοι πίσω από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, κι εμείς εκτίουμε ποινή για κακουργήματα».

Ο Θόδωρος έχει 67% αναπηρία και ο αδελφός του Νίκος έφτασε μέχρι την απεργία πείνας (!) για να κατορθώσει την, αυτονόητη, μεταγωγή του στην ίδια φυλακή. Και συνεχίζει:

«Όπως ξέρεις, το κράτος εκδικείται όσους είναι εκτός κοπαδιού και δεν δέχονται να είναι υποζύγια της κάθε εξουσίας. Εδώ, όπως και σε όλες τις φυλακές, οι κρατούμενοι έχουν μετατραπεί σε ζόμπι από τα χάπια και την πρέζα. (…) Εκατοντάδες οι νεκροί και οι σακάτηδες.»

Εμείς, κάποιοι απ’ τους «απ’ έξω», δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την όποια «καλυτέρευση» του συστήματος. Συχνά δεν τρέφουν ούτε και οι «από μέσα». Ξέρουμε πως σε έναν κόσμο χωρισμένο σε τάξεις, η δικαιοσύνη θα είναι ταξική. Σε έναν κόσμο που κινείται από την εκμετάλλευση και την επιβολή, η φυλακή θα αποτελεί ένα απ’ τα βασικά του θεμέλια. Η φυλακή είναι μια κρατική λύση στα προβλήματα που δημιουργεί η ύπαρξη του κράτους. Είναι μια καπιταλιστική λύση στα προβλήματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Για μας, είναι σαφές πως όσο θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, θα υπάρχει και κλοπή. Όσο θα υπάρχει χρήμα ποτέ δε θα είναι αρκετό για όλους, όσο θα υπάρχει εξουσία θα γεννιούνται πάντα παράνομοι.

εκτός των τειχών