Κατάληψη στο Μπίνειο

Στη Μυτιλήνη, τους τελευταίους τρεις μήνες, είχε απαγορευτεί σε όλους η χρήση των αιθουσών του πανεπιστημιακού κτιρίου Παπαρίσβα, καθώς επίσης και η διεξαγωγή συναυλιών στον πανεπιστημιακό χώρο του Ξενία. Τόσο οι φοιτητικές ομάδες, όσο και o σύλλογος αδιορίστων εκπαιδευτικών, οι μαθητές και άλλοι που θέλησαν να χρησιμοποιήσουν τις αίθουσες για εκδηλώσεις, συνελεύσεις, πάρτι, είτε με άδεια είτε χωρίς,βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Σήμερα μαθαίνουμε ότι  υπάρχει πιθανότητα να εγκριθούν, μέσα όμως από  το γραφειοκρατικό τέρας.
Στην Αθήνα, στις 20/2 έγινε εισβολή των ένστολων δολοφόνων στην Πολυτεχνειούπολη, με εντολή πρύτανη, για υποτιθέμενες µικροφθορές στα παλιά κτίρια των Ηλεκτρολόγων. Έγιναν 30 προσαγωγές ατόμων που φυσικά αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς κατηγορίες.
Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης  μπάτσοι εισέβαλαν και συνέλαβαν άτομα το Δεκέμβρη, καθώς επίσης καταπάτησαν και πάλι το άσυλο την ημέρα των απεργιακών κινητοποιήσεων στις 24 Φλεβάρη.
Τα περιστατικά είναι πολλά…. Αυτό προωθείται. Οι καταπατήσεις αυτές περνάνε ως απλά καθημερινά περιστατικά και αποσιωπούνται ώσπου η κατάργηση του ασύλου να γίνει καθεστώς.
Όλα αυτά συνοδεύονται από διαφοροποιήσεις στον τρόπο λειτουργίας εντός των πανεπιστημίων που κάνουν όμως τη διαφορά. Κάμερες παρακολούθησης, κάγκελα, λουκέτα, καθολική απαγόρευση χρησιμοποίησης των χώρων του πανεπιστημίου πέρα από τη διεξαγωγή των μαθημάτων.
Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κοινωνική κατάκτηση, δεν παραχωρήθηκε έτσι απλά από το κράτος. Αποτελεί ακόμα έναν από τους χώρους  οργάνωσης των συλλογικών αντιστάσεων. Γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να ζητούνται άδειες για να χρησιμοποιηθεί. Είναι σχεδόν ένας από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους. Μιας και οι πόλεις μας έχουνε γίνει μοντέρνες φυλακές, από τις κάμερες επιτήρησης  και τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής. Τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής που εξευτελίζουν, ελέγχουν, ξυλοκοπούν, και δολοφονούν περαστικούς, όπως πρόσφατα στο Βύρωνα. Ενώ οι μετανάστες υπόκεινται καθημερινά σε βασανιστήρια.
Στη Μυτιλήνη αλληλέγγυοι στον αγώνα των φυλακισμένων μεταναστών στη Λέσβο, κατέλαβαν το Παπαρίσβα. Εκεί φιλοξενήθηκαν και έγιναν συζητήσεις μεταξύ τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Δεκέμβρη του 2008 το άσυλο αποτέλεσε κέντρο συνάντησης όλων των εξεγερμένων που κατέβαιναν καθημερινά στον δρόμο.
Είναι ακριβώς αυτή η κοινωνική διάσταση του ασύλου που φοβίζει και ενοχλεί  το κράτος, καθώς εξαπλώνεται εκτός των πανεπιστημιακών ορίων, με τη δημιουργία  αρκετών αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων  σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους που συνδέονται με τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου.
Το κράτος αναπαράγει την γνώριμη τακτική του. Σε περιόδους όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού επιχειρεί τόσο να καταστείλει τα εν λόγω εγχειρήματα και τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, όσο και να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Έμμεσα με την μετατροπή νόμων, ή άμεσα με την καταπάτησή του από τους μπάτσους, που τρομοκρατούν, συλλαμβάνουν, ξυλοκοπούν όσους το χρησιμοποιούν . Συνεπικουρούμενοι πάντα από τους ρουφιανοδημοσιογράφους. Ταυτόχρονα μεθοδεύεται ο εκφυλισμός  της σημασίας του πανεπιστημιακού ασύλου σε μια αποστειρωμένη, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, μουσειακή πρακτική, αποκλειστικά ακαδημαϊκή.

Ούτε θεσμικό ούτε ακαδημαϊκό
Άσυλο Κοινωνικό – Πολιτικό

Κάτω τα ξερά σας από το άσυλο