Για άλλη μια φορά το σήριαλ των εκλογών ξεκινάει δίνοντας έμφαση στην προπαγάνδα, που πλέον είναι ταυτισμένη με την πολιτική στην κοινωνία του θεάματος. Με την ψήφο διαγράφουμε από την μνήμη μας τόσα χρόνια βίαιης επίθεσης στην κοινωνική βάση από το κράτος και το κεφάλαιο. Με μια μικρή ανασκόπηση των τελευταίων χρόνων, καλούμαστε να διαγράψουμε γεγονότα όπως εγκλεισμό και μέτρα πειθάρχησης κατά την πανδημία, ξύλο και καταστολή, αλλαγή των εργασιακών συνθηκών (π.χ. νόμος Χατζηδάκη), κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστών και δολοφονίες στο αιγαίο, φτώχεια, ακρίβεια, πλειστηριασμοί, κομμένο ρεύμα, ασύμφορα ενοίκια, κρατικές δολοφονίες, έγκλημα των Τεμπών, ιδιωτικοποιήσεις, σκάνδαλα υποκλοπών. Όλα αυτά είναι κάποια από τα γεγονότα που μας υπενθυμίζουν καθημερινά πως είμαστε αναλώσιμα γρανάζια ενός αδηφάγου, αιμοβόρου καπιταλιστικού συστήματος.
Πρέπει να γίνει κατανοητό το ότι έχουμε αγανακτήσει από την υπάρχουσα κυβέρνηση δε σημαίνει πως ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι καμία κυβέρνηση δεν θα είναι καλύτερη στην θέση της. Γιατί στόχος της εξουσίας είναι να καταπιέζει και να εκμεταλλεύεται τους από τα κάτω.
Κάθε 4 χρόνια η ψήφος αποτελεί το μόνο μέσο με το οποίο οι “πολίτες” -και κυρίως των κατωτέρων τάξεων- έρχονται σε επαφή με τα κυριότερα πολιτικά ζητήματα της καθημερινής τους πραγματικότητας. Ένα πρόχειρο ψηφοδέλτιο με ένα-δυο σταυρουδάκια αποτελεί την ψευδαίσθηση συμμετοχής στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Τα επόμενα 4 χρόνια η ελίτ της πολιτικής σκηνής και οι βασικοί φορείς του κεφαλαίου (μεγαλοεπιχειρηματίες, επενδυτές, αφεντικά, κομματόσκυλα) θα ορίζουν για άλλη μια φορά τις ζωές όλων.
Μέσα από τις εκλογές παίρνει σάρκα και οστά το ταξικό χάσμα, διατηρώντας και αναπαράγοντας τα συμφέροντα των ανωτέρων στρωμάτων, της αστικής και της άρχουσας τάξης. Το εκλογικό σύστημα διχοτομεί δομικά την κοινωνία από την πολιτική διακυβέρνηση της και την απομακρύνει από την αυτοοργάνωση και την χειραφέτηση, ξεπλένοντας έναν απόλυτα διεφθαρμένη κρατικό μηχανισμό.
Ακόμα και αν μία εξουσία φοράει αριστερή προβιά δεν αντιπαρέρχεται στο ελάχιστο το ιεραρχικό σύμπλεγμα που αντιπροσωπεύει την κρατική οντότητα. Έτσι και στην περίπτωση των αριστερών κομμάτων, ο κομματικός μηχανισμός καταλήγει να διαχωρίζεται από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και να την αποσυνδέει από την ουσιαστική διεκδίκηση μέσα σε μια προσωποκεντρική λογική ανάθεσης ευθύνης.
Εμείς, αμφισβητώντας τις εκλογές και κατ’ επέκταση την λειτουργία της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προτάσσουμε έναν κόσμο χωρίς ηγεμόνες και καταπιεσμένα, με αυτο-οργάνωση στη βάση και αλληλεγγύη. Τασσόμαστε ενάντια στην αντιπροσώπευση, στεκόμενα το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς προσδοκίες υπεράσπισης από επιδόξους “προστάτες του πολίτη” και την ανάθεση ευθύνης.
Για μας η αταξική κοινωνία δεν αποτελεί μακρινή ουτοπία. Απαιτεί ωστόσο διαρκή σύγκρουση με τους κρατικούς θεσμούς σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής. Στη δουλειά και στο δρόμο απαντάμε με συντροφικές σχέσεις, κοινότητες αγώνα και απελευθερωτική αντιπαράθεση ενάντια σε οτιδήποτε ορίζει τις ζωές μας.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Αντιεξουσιαστική συνέλευση στο Μπίνειο
