Κατάληψη στο Μπίνειο

Κείμενο που γράφτηκε και μοιράζεται από πρωτοβουλία ατόμων στην Κατάληψη.

result_file

Έφτασε άλλη µία εθνική γιορτή και τα σχολεία µπήκαν σε ρυθµούς παρελάσεων. Πρόβες,
παραπρόβες, βήµα, σηµαιοφόροι και παραστάτες. Η µαµά που µας βλέπει από το πεζοδρόµιο
και ο θείος που είναι περήφανος. Τι είναι όµως η παρέλαση; Πώς νιώθουµε για την παρέλαση;
Είναι απλά και µόνο ένας τρόπος να χάνεις λίγες ώρες βαρετού µαθήµατος ή κάτι παραπάνω;
Άνθρωποι µε οµοιόµορφη εµφάνιση και πανοµοιότυπο ύφος. Ίδια ρούχα, ίδια χρώµατα.
Περπατούν συντεταγµένα και πειθήνια. Χαιρετούν τον «αρχηγό» και καµαρώνουν. Εµβατηριακή
µουσική µε επιβλητικό ρυθµό. Οι «καλύτεροι» µπροστά-µπροστά. Οι «κακοί» πίσω. Όλη αυτή η
σύνθεση υποτάσσει το διαφορετικό και πνίγει τον αυθορµητισµό. Γιατί να µη µπορώ να
περπατάω όπως θέλω; Γιατί να µη µπορώ να φοράω ότι θέλω; Έκαναν και οι αγωνιστές του
εικοσιένα µπαµπά παρελάσεις µε τα καλά τους; «Οι αγωνιστές του εικοσιένα παιδί µου ήταν
αφορισµένοι από την εκκλησία, ζούσαν στο βουνό γιατί ήταν παράνοµοι και δεν είχαν βρακί να
φορέσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέµα.»
Μέσα στην παρέλαση γεννιέται ο φασισµός
Στην Ελλάδα οι παρελάσεις επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά,
τον οποίο είχε συνεπάρει η πειθαρχία και η οµοιοµορφία της χιτλερικής νεολαίας. Η
δηµιουργία της ΕΟΝ (µεταξική νεολαία) και η ιδεολογική καρικατούρα του 3ου ελληνικού
πολιτισµού έκαναν τις παρελάσεις µαζί µε τις γυµναστικές επιδείξεις εθνικό πρόταγµα. Όλα
αυτά φυσικά µε το αζηµίωτο για όποιον µαθητή ή φαντάρο τολµούσε να βγάλει κιχ!! Σήµερα
αυτό το «προνόµιο» παραµένει αναλλοίωτο για τους φαντάρους, ενώ για τους µαθητές
καραδοκεί το απουσιολόγιο, η απειλή της αποβολής και ο στιγµατισµός.
Καθώς πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου και πιθανότατα όπως και τα τελευταία χρόνια στο
επίκεντρο των συζητήσεων στα ΜΜΕ θα βρεθεί το θέµα για το αν είναι “εθνικά σωστό” να
κουβαλήσει τη σηµαία του σχολείου στην παρέλαση κάποιος αλλοδαπός που πρώτευσε. Σ’
αυτές θα κονταροχτυπηθούν από τη µια κάποιοι θιασώτες του αστικού κοσµοπολιτισµού και
της πολυπολιτισµικής κοινωνίας (µιας πολυπολιτισµικής κοινωνίας όµως στην οποία κυριαρχεί
η εκµετάλλευση των µεταναστών και επιδιώκεται η αφοµοίωσή τους, που αποδέχεται την
ευρώπη-φρούριο και δεν λέει κουβέντα για τα ναρκοπέδια του Έβρου και τις δολοφονίες
µεταναστών από συνοριοφύλακες ή τους πνιγµούς στο αιγαίο εξαιτίας της Frontex και του
λιµενικού) και από την άλλη κάποιοι νοσταλγοί του Μεταξά ή της χούντας που ιδανικό τους
είναι ένα «καθαρό έθνος χωρίς τους “εγκληµατίες µετανάστες” που σαν να µην έφταναν όλα
τα άλλα δεινά που µας προκαλούν, παίρνουν και τη σηµαία απ’ τα παιδιά µας».
Το σύστηµα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήµατος
Κάθε χρόνο ασκείται τροµοκρατία στους µαθητές που δε θέλουνε να παρελάσουν µε την
απειλή των αποβολών/ απουσιών, καθώς επίσης και σε καθηγητές που δε θέλουν να τους
συνοδέψουν… «Η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισµός και οι διακρίσεις, ο µιλιταρισµός, η
ψυχολογία µαζικής πειθαρχίας και η αφοµοίωση δεν έχουν προφανώς καµιά σχέση µε την
κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της συλλογικής µνήµης από τους
µαθητές. Αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β΄ Παγκόσµιο πόλεµο είναι αυτό
που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόµους µε τη λήξη του πολέµου: “Ποτέ πια
πόλεµος, ποτέ πια φασισµός στη γη”. Κι αυτό φυσικά δε µπορεί να γίνει µέσα από την
παρέλαση, το αντίθετο µάλιστα!», ανέφερε µεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή του ο Σύλλογος
των δασκάλων του 1ου Πειραµατικού ∆ηµοτικού Θεσσαλονίκης το 2009. Ωστόσο, παρά την
άρνηση των δασκάλων, οι µαθητές του 1ου Πειραµατικού παρέλασαν µε …άνωθεν επιβολή:
απόφαση του ∆ιευθυντή του 1ου Γραφείου της Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης.
Η καταπίεση για τη συµµετοχή στις παρελάσεις ή ο ανταγωνισµός που καλλιεργείται για
τον έπαθλο της σηµαίας στον καλό έλληνα πάντα µαθητή είναι ένα κοµµάτι του συνολικού
εκπαιδευτικού συστήµατος που προωθεί τον ανταγωνισµό και το «ο καθένας κοιτάει την πάρτη
του», προετοιµάζοντάς µας ως άξια γρανάζια στην καπιταλιστική µηχανή, δηλαδή
ανταγωνιστικούς εργάτες που σκύβουν το κεφάλι στην εργοδοτική τροµοκρατία.
Πίσω από τις σηµαίες και τις παρελάσεις αρελάσεις κρύβονται τα εγκλήµατα και η
µυθο υθοπλασία λασία του έθνους έθνους-κράτους
Η ιδέα των παρελάσεων, «ανακάλυψη» του Φρειδερίκου της Πρωσίας που µέσα στο
χρόνο εκτός από στρατιώτες επιβλήθηκε και στους µαθητές ήταν ανύπαρκτη πριν τη
δηµιουργία των εθνικών κρατών. Πριν τις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν παρελάσεις ούτε
στην Ελλάδα ούτε αλλού. Τόσο οι σηµαίες όσο κι οι παρελάσεις ήρθαν στο προσκήνιο, όταν τα
δηµιουργούµενα στην Ευρώπη έθνη-κράτη προπαγάνδιζαν το ιδεολόγηµα της «εθνικής
συνείδησης» και του εθνικισµού για να επιβάλουν την κρατική κυριαρχία τους. Απ’ τον
Ατλαντικό ως τη Μ. Ασία οι εθνικοί εορτασµοί εξυµνούσαν και καθαγίαζαν τους πολέµους και
τις γενοκτονίες. Στα πλαίσια του έθνους-κράτους δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά
υπήκοοι που έχουν χρέος & καθήκον. Σταδιακά οι παρελάσεις από τους στρατιώτες
επεκτάθηκαν και στους µαθητές. Η όλη διαδικασία της παρέλασης είναι βασισµένη σε αρχές
µιλιταριστικού χαρακτήρα που βρίσκουν εφαρµογή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο πολεµικός
χαρακτήρας των εθνικών εορτασµών έµελλε στο εξής να συµβολίζει, και συνεχίζει να το κάνει,
τον καθαγιασµό των ανθρώπινων σφαγείων. Προβάλλοντας στο παρόν και στο µέλλον τον
προορισµό των υπηκόων κι όχι των ελεύθερων ανθρώπων, προς το βωµό του εθνικού
θυσιαστηρίου παίρνοντας τα χαρακτηριστικά του καθήκοντος µε όλες τις κυρώσεις που
επιβάλλει η αµφισβήτηση ή η άρνησή του.
Πώς και γιατί επιβάλλεται ιβάλλεται η εθνική συνείδηση
Ναι σίγουρα, τα χρόνια περάσανε, ο καπιταλισµός έχει ριζώσει για τα καλά στις ζωές µας
και είναι πασιφανές ότι το κεφάλαιο δεν γνωρίζει σύνορα. Πρέπει όµως να υπάρχει κάτι
ενωτικό, κάτι εκτονωτικό µπροστά στο κίνδυνο των κοινωνικών εκρήξεων µέσα στην
καπιταλιστική κρίση: το ιδεολόγηµα του έθνους. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις από όλα τα
πολιτικά κόµµατα για εθνική οµοψυχία. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις για εθνική συναίνεση στα
συνεχιζόµενα µέτρα που λαµβάνονται και οδηγούν στην περαιτέρω εξαθλίωση την εργατική
τάξη. Ακόµα και από τα κόµµατα της αριστεράς, παραγγέλθηκε οι αντιδράσεις τους να είναι
περιορισµένες και να λαµβάνουν υπ’ όψιν τους τη “δύσκολη θέση της ελλάδας”. Με λίγα λόγια,
βγείτε να κάνετε το κοµµάτι σας, αλλά µετά γρήγορα πίσω στις δουλειές σας, να παράγετε λίγο
ακόµα πλούτο για τη χώρα. Λίγο ακόµα πλούτο για να µη χάσουν τα προνόµιά τους οι
εξουσιαστές αυτού του τόπου.
Από τη στιγµή επινόησης της έννοιας του έθνους από την αστική τάξη της Γαλλίας πριν
από 200 χρόνια, η λογική είναι η ίδια: χρησιµοποιείται για την κατασκευή µίας πλασµατικής
συλλογικής συνείδησης και καλούµαστε όλοι µαζί ως έθνος να ξεπεράσουµε την όποια κρίση.
Να κόψει λίγο ο βιοµήχανος, να κόψει πολύ ο εργάτης, να κόψει λίγο ο πρόεδρος της
δηµοκρατίας, να κάνει παραπάνω υποµονή ο άνεργος…

Απέναντι έναντι στην εθνική συσπείρωση είρωση είρωση, προτάσσουµε ροτάσσουτην ταξική
Απέναντι έναντι στον ανταγωνισµό ό, προτάσσουµε ροτάσσουτην ην αλληλεγγύη
Τα συµφέροντα κράτους και κοινωνίας δεν ήταν και ποτέ οτέ δεν θα είναι κοινά κοινά.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
Η ΜΟΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αντιεξουσιάστριες/Αντιεξουσιαστές